Op 12 september zijn er weer Tweede Kamer-verkiezingen. En de grote vraag is natuurlijk op welke partij of politicus we moeten stemmen.
Natuurlijk gaat het vooral om de standpunten die ze uitdragen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn keuze mede laat bepalen door de ‘x-factor’ van politici.
Vroeger stemden mijn ouders meestal PvdA, omdat Joop den Uyl zo betrouwbaar en ‘gewoon’ overkwam. En zelf heb ik jarenlang SP gestemd, omdat ik Jan Marijnissen zo sympathiek en duidelijk vond. Daarna ben ik geswitcht naar D66 omdat Alexander Pechtold zo lekker fel was in de debatten met Geert Wilders.
Bij de vorige verkiezingen viel ik bijna van m’n linkse geloof en speelde ik met de gedachte om het vakje voor Mark Rutte rood te kleuren, want die is zo lekker communicatief en goedlachs. En nu word ik alwéér aan het twijfelen gebracht.
Dit keer neig ik ernaar om naar de partij uit m’n jeugd terug te keren: de PvdA. Onder Kok, Bos en Cohen was het daar een suffe bende, maar Diederik Samson biedt hoop. Hij is van mijn generatie, is helder in z’n taalgebruik en komt intelligent over.
Toch heb ik m’n keuze nog niet definitief bepaald. De komende maanden worden we weer overstelpt met optredens van politici in allerlei tv-programma’s. Eén langgerekte politieke aflevering van Holland’s Got Talent, waarin ik iedereen een eerlijke kans ga geven.
Degene die ik op 12 september het minst zat ben én een goed verhaal heeft, mag wat mij betreft The Voice van Nederland worden.
