De top
Toen Robert ten Brink jaren geleden een tv-prijs kreeg, bleef zijn dankwoord nog jaren in mijn hoofd zitten. “Nu, juist nu, komt deze prijs mij heel goed uit”, riep hij. Wat was er dan gebeurd, vroeg ik me af. Had hij een flop? Wilde de zender van hem af? Ineens krijg een tv-prijs, of het nu een ster, speldje of ring is, een diepere betekenis: voorlopig ben je veilig aan de top, het publiek houdt van je.
Eerlijk is eerlijk, ik gun iedereen die bevestiging, maar toch snap ik niet alle nominaties dit jaar. Ik ga het feestje niet bederven, dus ik noem geen namen.
Wél verklap ik dat De TV Kantine de eer heeft om de top 10 van best gewaardeerde tv-fragmenten van het afgelopen jaar te presenteren dit jaar. We nemen het stokje over van Arjen Lubach en zien het als een echte ere-job. Welke typetjes gaan we spelen? Gelukkig doet de vaste kern van De TV Kantine, onder wie Ilse Warringa, Elise Schaap, Annick Boer en natuurlijk Irene Moors mee.
Na een ruw afscheid tijdens het laatste seizoen door de eerste lockdown, zag iedereen elkaar tijdens die opnames weer. We waren allemaal blij, opgelucht, want ‘we mogen weer’. Ik zit als een nieuw typetje om me heen te kijken en ben me ervan bewust dat we niet mogen falen. Mensen denken vaak dat ik imitaties uit de mouw schud, maar zeker een nieuwe persiflage levert altijd stress op. Kan ik het nog wel? Is het goed genoeg? “Praat ik te hoog of te laag? Lijkt ie een beetje?” vraag ik onzeker. “Zeker!” zegt mijn liefde en steun Herald me. “En kijk eens om je heen, je speelt met de top.” Ik kijk en besef opeens dat Televizier me eigenlijk geen mooiere prijs had kunnen geven dan deze erejob.
