Soms zou ik uit pure frustratie m'n flatscreen zo uit het raam willen keilen.
Bijvoorbeeld toen ik aan het eind van een gezellige zondagmiddag langs het NOS Journaal zapte. Daarin waren beelden te zien van honderdduizenden demonstrerende Fransen. Conservatieve katholieken, moslims en andere types riepen leuzen tegen het homohuwelijk en adoptie door homo’s. Dus eigenlijk tegen mij en m’n gezin.
Geen goede ouders
Gelukkig is onze zoon van bijna 5 nog te jong om te begrijpen waar we naar keken. Hij was vooral blij de Eiffeltoren te herkennen die we een paar weken daarvoor nog in het echt hadden gezien. Maar mijn vriend en ik staarden verbouwereerd naar de eindeloze stoet mensen die vinden dat twee mannen geen goede ouders kunnen zijn. Het was dezelfde boodschap die de paus een paar weken daarvoor verkondigde en daarmee homohaters over de hele wereld weer een stok gaf om te slaan.
Ons kind
Op Twitter zeggen veel mensen dat ik me er niks van moet aantrekken en dat we gelukkig in Nederland wonen. Onzin! Ook hier krijg ik nog te vaak discriminerende opmerkingen naar m’n hoofd. Als we dat allemaal gewoon gaan vinden of negeren, is het eind zoek. Overigens is er maar één persoon wiens mening ik in dit geval écht serieus neem: ons kind. De kleine charmeur laat ons geregeld weten dat hij ons ‘de liefste papa’s van de hele wereld’ vindt. Om daarna meteen te vragen of hij ‘nu een filmpje mag kijken’. Een blij en normaal jongetje dus, met twee liefhebbende ouders die het beste met ’m voor hebben. Iedereen die daar tegen is, moet zichzelf laten nakijken.
