Iedereen heeft natuurlijk zijn persoonlijk ergste Oranjeherinnering. Zo'n naar moment dat op je netvlies gebeiteld staat en je af en toe weer overvalt. Denk aan de schwalbe van Hölzenbein in de finale van 1974, Rensenbrink op de paal in de finale van 1978, de gemiste strafschop van Seedorf in de kwartfinale in 1996 tegen Frankrijk.
Ik had mijn ergste Oranjemoment bij de vorige EK in Portugal. Voor SBS reed ik samen met mijn dierbare vrienden Peter Heerschop en Viggo Waas (en later ook Frank Lammers) in een vrolijke camper rond en we maakten grappige filmpjes. Die werden door vrijwel niemand bekeken, want iedereen keek naar het NOS-programma dat tegelijkertijd werd uitgezonden. Kon ons allemaal niet schelen, want we waren op het EK! We waren erbij! Het thuisfront was stinkjaloers.
Daar aangekomen bleek dat we helemaal geen wedstrijden konden bezoeken, want die waren veel te ver weg en wij waren van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat keihard aan het werk. En we werden in het resort elke avond omringd door Louis van Gaal, Hans Kraay junior en René Froger.
René Froger kent heel veel moppen. En die vertelt-ie ook graag. Allemaal. Elke avond weer. Hans Kraay Jr. hield van bier. Van heel veel bier. Ook elke avond weer. En Louis van Gaal is natuurlijk een verhaal apart.
Diep in mijn hart denk ik dat het een hele aardige man is, maar hij heeft een dusdanig dwingend aura dat iedereen in een straal van een meter of tien om hem heen de neiging heeft terug te deinzen of in ieder geval stilvalt. Huisdieren zoeken een veilig heenkomen of houden zich angstvallig dood, kamerplanten verwelken terstond en zelfs de meeste meubels lijken zich kleiner te maken in de buurt van Van Gaal.
Samen op de bank met Van Gaal naar een voetbalwedstrijd kijken is alsof je een begrafenis bijwoont, waarbij je per ongeluk net bruine bonen hebt gegeten. Niemand durft ook maar iets over de wedstrijd te zeggen. De spanning is onhoudbaar en elk moment kan de boel uit elkaar spatten. En dat drie weken lang, terwijl Oranje dramatisch slecht voetbalde en Dick Advocaat door Jan Mulder gedoodsbedreigd werd. Kortom, het was geen vrolijke boel.
En toen Nederland tegen Portugal de halve finale moest spelen, mochten we met een busje naar Lissabon. Vier uur lang in één busje samen met Louis. Dat is qua aura een hele kleine ruimte. Ik heb stoplichten van schrik op groen zien springen omdat Van Gaal eraan kwam. Nederland verloor kansloos, zoals wel vaker tegen de Portugezen. Vier uur lang in het verliezende busje naar huis rijden.
Tijdens de terugreis had ik mijn eerste jichtaanval. In mijn grote teen. Zo’n aanval voelt zo ongeveer alsof iemand met een gloeiende pook in je teen zit te wroeten. Vier uur lang in dat busje. Oranje uitgeschakeld. Een balende Viggo, een verdrietige Peter, een ongenietbare Kees Jansma, een scheldende Frank Lammers en een keihard zwijgende Louis van Gaal. Mijn ergste Oranjemoment.
Het zal wetenschappelijk wel niet houdbaar zijn, maar ik weet zeker dat ik als ik niet in dat busje had gezeten ik nooit jicht had gekregen.
