Ik kwam tijdens het zappen in een aflevering van Koefnoen terecht. Paul Groot verkleed als Mary Borsato met geweldig overdreven opgespoten lippen en Owen Schumacher met een meesterlijk accentje in een dikmaakpak. Heerlijk om te zien.
Over de top geacteerd natuurlijk, maar dat is nodig om een parodie neer te zetten. Het was alleen geen Koefnoen. Het was echt Mary Borsato en die andere naam heb ik verdrongen. Het was de jury van de Million dollar wedding. Wat ik er uit begreep moesten aanstaande bruidsparen op een originele manier hun aanzoek voor een jury laten zien.
Ik vind het prima als geestelijk gehandicapten op tv komen, laat daar geen misverstand over bestaan, maar neem ze dan wel serieus zoals bijvoorbeeld bij Knoop in je zakdoek. Wat ik hier voor hemeltergende taferelen aan me voorbij zag trekken is toch echt in strijd met alle fatsoen. Soms moet je mensen tegen zichzelf in bescherming nemen. Volwassen dikke mensen in een mislukt Micky Mouse pak, die met het acteervermogen van een griotje hun grote liefde ten huwelijk vragen. Dat soort dingen.
'Million dollar Wendy' zou zich toch eens achter de oren moeten krabben of ze wel zo goed bezig is. Het waren wel taferelen die voor het eerst mijn nachtmerries over Daphne Deckers een nachtje deden verstommen. Ik heb al tijden dezelfde nachtmerrie dat Daphne Deckers mijn moeder is en ik dus één van die verschrikkelijke modelkinderen ben, maar dit terzijde.
En dit is nog maar de opmaat naar wat ik wil afbreken. Normaal vind ik een hele column lang programma's afbreken een zwaktebod, maar hé, ik ben ook een mens. Lezers op deze website deden mij het verzoek om de nieuwe Gouden kooi met de grond gelijk te maken. Een verzoek dat ik maar al te graag inwillig.
De nieuwe Gouden kooi. Had ik ooit gedacht dat ik terug zou verlangen naar een kotsende en drollendraaiende Jaap? De gouden kooi, een nieuwe norm op gebied van smakeloosheid. Een nieuwe John de Mol-ondergrens is bereikt. Effectbejag, platvloersheid, debiliserend taalgebruik, sleetse opdrachten.
De kandidaten worden gescand op emotionele labiliteit en vooral op Jaap-heid. Oeverloos gescheld en gezeik van totaal oninteressante mensen die hun van de pot gerukte ziel verkocht hebben aan de duivel en zich gewetenloos laten exploiteren door een producent alleen om een paar commercials te kunnen verkopen.
Ik hoop dat ik hiermee de lezers tevreden stel. Ik wil u hier gelijk ook bekennen dat ik nog nooit naar dit Can't buy me love gekeken heb. Dat is ook helemaal niet nodig. Ik weet dat ik als uw columnist dit soort zaken zou moeten onderzoeken, maar ik loop nu nog dagelijks rond met een onverwerkte Terror Jaap en elke nacht ben ik blij dat ik wakker word met mijn Daphne Deckersnachtmerrie en niet met het beeld van de witte drillende rimpelbillen van eerdergenoemde malloot.
Indien u nog meer programma's ter afbranding aan mij wilt voorleggen reageer dan hieronder. Ik ben u graag ter wille zolang u maar niet van mij verlangt dat ik dat allemaal ook ga bekijken.
