Elk nieuw seizoen zit je te wachten op iets nieuws, iets verrassends. Eén keer een programma zonder een beroemde kok, zonder enge beproevingen, zonder BN'ers die gaan zingen, dansen, schaatsen, schijten, houthakken of nieuwe kleren gaan uitzoeken.
Meestal word je teleurgesteld, want tv is vooral nieuwe wijn in oude zakken, of vaker nog oude wijn in nog oudere zakken en meestal heb je het idee dat je alleen naar ouwe, lege zakken zitten kijken.
Pushing daisies, dat op dit moment bij Net 5 wordt uitgezonden, onderscheidt zich hiervan. Het is geen comedy, geen dramaserie, er is geen lachband. Ik kan eigenlijk vooral zeggen wat het niet is. Het is uniek in zijn soort en de soort bestaat eigenlijk niet eens.
Ik leg uit. Pushing daisies is een grappige uitdrukking voor iemand die onder de groene zoden ligt en dus daisies omhoog pusht. Een taartenbakker helpt een norse privé-detective omdat hij één minuut lang met doden kan praten als hij ze aanraakt. Als hij ze nog een keer aanraakt zijn ze voor eeuwig kassiewijle. Als je met zo'n format bij een zender aankomt en je mag het maken moet je wel een héél goed verkooppraatje hebben. Maar goed, als je bij een zender komt met een plan dat vijf boeren een vrouw gaan zoeken, spat het succes daar ook niet direct van af.
De vorm is zeer gestileerd, bijna sprookjesachtig en met natuurlijk heel veel rondslingerende lijken, want anders heeft onze taartenbakker niks te doen. Het is enigszins gebaseerd op de film Amélie en het doet in de verte denken aan The singing detective – als iemand uit het niets een lied aanheft. Nog nooit zo'n programma gezien.
Het is een hit in de VS. Het ziet er geweldig uit. Elk decorstuk is met zeer veel zorg gemaakt en alles past bij elkaar. De kleuren van de kleren en de decors zijn allemaal perfect op elkaar afgestemd. Ook qua muziek zijn kosten nog moeite gespaard. Je ziet aan alles de liefde en lol waarmee het gemaakt is. De personages zijn knap en prettig om naar te kijken. De voice-over heeft een heerlijke stem: een combinatie van ouderwetse sprookjesverteller zoals Coen Flink gecombineerd met een perfecte Britse ironie. Krijgt u ook al zin om te gaan kijken?
Bespaar u de moeite. Er is echt geen reet aan. Echt zelden een programma gezien waar zo veel zorg aan besteed is en zo weinig te beleven valt. Het is niet grappig, het is niet dramatisch, de reanimatietruc van de taartenbakker heb je na twee keer echt wel gezien, je identificeert je met niemand, het is gezocht en de acteurs spelen als Jan Klaassen en Katrijn. Zonde.
Ik zet mijn geld dit seizoen op Toren C. Twee vrouwen op kantoor. Een nieuwe comedy bij de VPRO gemaakt en gespeeld door Maike Meijer en Margôt Ros, die behoren tot de grappigste vrouwen van Nederland en die hun sporen in het theater al ruimschoots hebben verdiend. Nederlandse comedy, onbekende, grappige vrouwen, laag budget, VPRO. Krijgt u ook al zo weinig zin om te gaan kijken? Toch maar even doen, hè?
