Het beroep van columnist maakt van mij geen beter mens, heb ik gemerkt. Te vaak benadruk ik de negatieve kanten van tv en trap inmiddels in dezelfde val van verzuring als de meeste tv-recensenten. In 2009 wordt alles anders. Ik gooi het roer om.
Ik neem mij voor om dit jaar anders naar televisie te gaan kijken. Genuanceerd en de positieve kant benadrukken. Met respect. Ik zal niet lelijk meer schrijven over presentatoren, ik zal geen nieuwe programma's afkraken, ik zal mij niet meer cynisch uitlaten over onbenullige quizjes, ik zal vanuit mijn intellectuele highbrow leunstoel geen melding meer maken van goedkoop gemaakte commerciële rotzooi.
Ik zal mij niet meer negatief gaan uitlaten over John de Mol. Ik ga vanaf nu genieten van de onmiskenbare kwaliteiten van Gerard Joling, Patty Brard, Willem Nijholt, Peter R. de Vries, Terror Jaap, Daphne Deckers, Piet Paulusma, de Frogertjes, Tooske en Mary Borsato. Ik zal proberen te denken dat achter elk belspel, achter elke Astro-tv, mensen zitten met de integere bedoeling andere mensen te helpen.
Ik ga er vanaf nu vanuit dat het sturen van betaalde sms'jes bij programma's als Idols en Op zoek naar Joseph bedoeld is om de betrokkenheid van de mensen te vergroten en niet om pubers hun laatste beltegoed afhandig te maken. Ik geloof Albert Verlinde vanaf nu op zijn blauwe ogen. Ik zal Frits Sissing serieus nemen als tv-ster en zijn achternaam proberen weg te denken. Ik zal Sven Kockelmann het voordeel van elke twijfel geven en qua achternaam: zie Sissing.
Ik zal eerbiedig buigen als Paul de Leeuw in beeld verschijnt. Ik zal tv-programma's daadwerkelijk eerst bekijken voordat ik ze bespreek. Ik zal vanaf nu alleen nog maar de positieve kanten belichten van Martijn Krabbé. Ik zal mensen die kijken naar kookprogramma's, beschouwen als volwaardige mensen met een normale intelligentie.
Ik zal mensen die fan zijn van Can't buy me love niet alleen daarom al veroordelen. Ik zal de mensen die aan Can't buy me love meedoen, niet zien als enge, gestoorde randdebielen. Ik zal de makers van Can't buy me love niet zien als leeghoofdige stofzuigerverkopers. Ik zal stofzuigerverkopers niet langer beledigen met vergelijkingen met de makers van Can't buy me love. Ik zal Derek Ogilvie en Char beschouwen als mensen met een speciale gave die het beste met hun getormenteerde medemens voor hebben. Ik beloof u: 2009 wordt een geweldig positief columnjaar!!!!
Op één voorwaarde.
Als Ivo Niehe nog één keer met een theatershow op tv komt, dan vervallen al mijn beloftes.
