Stil,
Horror kijk ik graag. Friday the 13th, Halloween, Scream, noem maar op. Maar ook true crime vind ik geweldig. Van The Staircase (Netflix) en Het Beest van Harkstede (Videoland) tot oude afleveringen van Peter R. de Vries (YouTube).
Toen de nieuwe serie van Ryan Murphy over seriemoordenaar Jeffrey Dahmer werd aangekondigd, kon ik eerlijk gezegd niet wachten. Herald en ik keken de eerste aflevering samen, maar na vijf minuten moest hij toch even op pauze. Het was te heftig, ik kon het niet aan. Dahmer lokt jonge, gay mannen naar zijn flat, drogeert ze en eet zijn slachtoffers daarna gedeeltelijk op. Allemaal echt gebeurd en tot in de details nagespeeld, wat bij ons thuis een oorverdovende stilte veroorzaakte.
De buurvrouw van Dahmer, Glenda Cleveland, klaagde ontelbare keren over de stank van ontbindend vlees en vreemde geluiden. De politie deed niks vanwege racisme en homofobie. Als je denkt dat het niet erger kan, breekt je hart bij het verhaal van Konerak Sinthasomphone. Het 14-jarige jongetje ontsnapte uit de handen van Dahmer en liep naakt en verdoofd buiten. Maar toen de politie arriveerde, wist Dahmer ze te overtuigen dat het zijn vriendje was die gewoon te veel gedronken had. Het gedrogeerde kind ging gewoon weer met de moordenaar mee, met de dood als gevolg. Zeventien slachtoffers in totaal, maar deze moorden hebben veel meer levens geëist. Het leven van de vrienden en familieleden van deze mannen en jongens is vernietigd.
In de Verenigde Staten was er veel kritiek op deze grote Netflix-hit. Kun je hier wel een dramaserie over maken? Volgens hoofdrolspeler Evan Peters, die Dahmer speelt, gaat het verhaal juist over de slachtoffers en de gevolgen. Maar dat begreep ik pas na aflevering 6, waar eindelijk het verhaal werd verteld door de ogen van slachtoffer Tony Hughes, een dove jongen die liefde zocht en de dood vond.
Het maakt Dahmer zeker niet dragelijker, maar wel completer. De serie gaat in het begin te veel over Dahmer. Het centraal zetten van de slachtoffers, zoals de wanhopige buurvrouw, kwam net op tijd. Glenda heeft tot haar dood gestreden om op de plek waar alle moorden werden gepleegd, een gedenksteen voor de slachtoffers te plaatsen. Het is er nooit gekomen, want naar haar is nooit geluisterd. Misschien door deze serie alsnog, dertig jaar later. Om stil van te worden.
Als horror zo levensecht wordt en het je naar de keel grijpt, schreeuw je niet hardop zoals bij Scream maar schreeuw je diep vanbinnen.
