Edsilia Rombley zei volmondig ja toen ze gevraagd werd voor Zorg uit handen. Als tijdelijke mantelzorger kan ze haar boodschap over de huidige zorgsituatie in Nederland goed overdragen.
De leukste kijktips
Theo van Gogh, de hunkering
De bondgenoten
Waarom doe je mee aan Zorg uit handen?
“Ik wilde graag laten zien dat het niet voor iedereen goed geregeld is in ons land. Zorg is een van de belangrijkste levensbehoeftes, maar voor sommige mensen is het lastig om hulp te krijgen. Er is te weinig personeel en hierdoor zijn er te veel wachtlijsten. Zorg uit handen schudt mensen wakker en daar help ik graag aan mee.”
In welke situatie kwam je terecht?
“Ik viel in voor de 25-jarige Vianna. Haar drie jaar jongere broertje Frank heeft autisme, net als haar moeder Gabriëlla. Al sinds haar veertiende zorgt Vianna alleen voor hen. Haar vader is overleden en om geld te verdienen, heeft ze een bijbaantje. Ze heeft weinig tijd voor vrienden, laat staan een liefdesleven. Vianna zit continu met die zorg in haar hoofd. Ze voelde zich zelfs schuldig dat ze met een vriendin een midweek naar Berlijn ging, omdat ze er dan niet voor haar familie kon zijn. Dat vond ik heftig om te zien.”
Hoe zag jouw rol als mantelzorger eruit?
“Het waren taken die ik in mijn dagelijks leven ook doe. Ook lette ik er bijvoorbeeld op dat Frank op tijd zijn medicijnen innam. Hij heeft soms last van epilepsie en ik had van te voren geleerd hoe ik zou moeten handelen, mocht hij een aanval krijgen. Gelukkig is dat niet gebeurd, want dat had me best eng geleken.”
Had je een goede band met Gabriëlla en Frank?
“Ja, het was heel gezellig. Ik ben een menselijk mens en probeerde bij binnenkomst de sfeer goed aan te voelen. Maar ik moet ook toegeven dat ik best zenuwachtig was, want je stapt toch zomaar iemands privéleven binnen. Gelukkig hebben we veel gelachen samen. Ik heb ook genoeg gedold, want ik vond het belangrijk dat ze plezier hadden. We zijn bijvoorbeeld een dagje naar Slagharen geweest, waar ik nergens in durfde. Dat was voor Frank natuurlijk de grap van de eeuw.”
Hoe heb je überhaupt de zorg voor hen ervaren?
“Fysiek was het niet per se zwaar. Als moeder ben ik gewend om zulke taken op me te nemen. Vianna daarentegen heeft hier niet voor gekozen. Dat zo’n jong meisje al zo’n enorme verantwoordelijk draagt, vind ik pittig. Die gedachte speelde voortdurend door mijn hoofd. Ik was dan ook erg verrast dat zij alles zo goed voor elkaar heeft.”
Kijk je nu anders tegen mantelzorgers aan dan voorheen?
“Ik wist altijd al dat je hun werk niet moet onderschatten. Zelfs voor mensen die geschoold zijn, zoals een aantal van mijn familieleden, is het heftig werk. Als je een eigen leven hebt en je moet daarnaast voor een ander zorgen, is dat mentaal erg zwaar. Voor een jong iemand vind ik het helemaal erg. Ik heb er dan ook erg veel respect voor.”
Zorg uit handen, maandag - NPO 1 • 22.15 uur
Tekst: Dominique Hofman
