In de jaren 50 werd de Amerikaanse wereld van abstracte kunst gedomineerd door mannen: Willem de Kooning, Jackson Pollock, Mark Rothko en andere reuzen binnen de stroming. Een van de weinige vrouwen die een plek veroverden in hun bastion was Joan Mitchell. Zij brak in 1951 door, werd vrijwel direct herkend als een van de toonaangevende abstracte kunstenaars en wist die positie vier decennia vast te houden.
Joan Mitchell
Landschappen zijn een belangrijk thema in het werk van Mitchell, die haar tijd verdeelde tussen New York en Frankrijk. In zijn documentaire Joan Mitchell - Woman in abstraction belicht Stéphane Ghez de overeenkomsten tussen Mitchell en Claude Monet, die zich een eeuw van elkaar gescheiden lieten inspireren door het platteland net buiten Parijs.
Geschilderde herinneringen
Volgens sommige kunstrecensenten deed Joan Mitchell te veel haar best om te zijn zoals Monet, maar dat sprak ze zelf altijd tegen. Voor de kunstenaar was het schilderen een persoonlijke activiteit, die plaatsvond in haar studio.
Observeren was wel een belangrijk onderdeel van Mitchells artistieke proces, maar in plaats van de natuur te kopiëren op het doek probeerde ze de indruk te schilderen die de natuur op haar achterliet. “Ik schilder landschappen die ik me herinner en met me meedraag. Plus de bijbehorende herinnerde gevoelens, die natuurlijk getransformeerd worden.” Mitchell overleed in 1992.
