In 2002 maakte de moeder van documentairemaker Elena Lindemans een einde aan haar leven, een gebeurtenis die ze twaalf jaar later analyseerde in haar film Moeders Springen Niet van Flats. Sindsdien is de Euthanasiewet in werking getreden en zijn er meer mogelijkheden voor mensen in psychische nood die op een waardige manier uit het leven willen stappen.
Een Goede Dood
In haar nieuwe documentaireserie Een Goede Dood volgt Lindemans zes mensen die al een lange tijd geestelijk lijden en een doodswens hebben. Op verschillende manieren lukt het een aantal van hen om euthanasie te krijgen, maar niet iedereen. De film onderzoekt wat er is inde praktijk is veranderd voor mensen met een doodswens en belicht ook de dilemma's waar huisartsen en psychiaters mee te maken krijgen.
Elena Lindemans
Drie van de personen die Lindemans in Een Goede Dood volgt krijgen hulp van een psychiater. Voor Marte en Pythia is dat een arts van het Expertisecentrum Euthanasie, voor Yvonne haar eigen psychiater met begeleiding van een expert. Jan en Wil besluiten zelfstandig uit het leven te stappen.
Euthanasie
Dat een euthanasieverzoek niet altijd wordt ingewilligd blijkt uit het geval van Marij. Zij krijgt van haar huisarts de toezegging dat ze ‘een goede dood’ zal krijgen, maar overlijdt uiteindelijk in een verpleeghuis aan de gevolgen van dementie. Juist zo'n schrikbeeld is vaak een reden om voor euthanasie te kiezen.
