Het is een zwarte bladzijde in de kunstschaatsgeschiedenis: de aanslag op de benen van Nancy Kerrigan in de aanloop naar de Olympische Spelen van 1994. Na die spelen kwam uit dat Kerrigans rivaal Tonya Harding iets met die aanslag te maken had.
I, Tonya
Harding kreeg voor haar betrokkenheid bij die aanslag een levenslange schorsing. Het verhaal was aanleiding voor scenarioschrijver Steven Rogers om in het verleden van Tonya Harding te duiken.
Het resultaat is I, Tonya. Een onconventionele film over een buitenbeentje in de doorgaans zo brave kunstschaatswereld. Regisseur Craig Gillespie gebruikt Rogers’ script om verschillende visies op Hardings bewogen levensverhaal te laten zien.
Het is aan de kijker om te bepalen welke versie het geloofwaardigst is: die van Tonya Harding (Margot Robbie) zelf, die van haar dominante moeder (Allison Janney) of die van haar niet al te frisse ex-man (Sebastian Stan).
Margot Robbie
Margot Robbie trainde zich het schompes om het er goed vanaf te brengen in de schaatsscènes in I, Tonya. Hoe goed ze ook werd, er was een sprong die ze niet voor elkaar kreeg: de driedubbele axel.
De filmmakers konden ook geen stuntdubbel vinden die de sprong kon doen. Volgens Tom Ackerley is dat niet zo gek:
"Na Tonya Harding is het nog maar zes vrouwen gelukt om de driedubbele axel tot een goed einde te brengen. Als er nu een vrouw zou zijn die die sprong zou kunnen, zou ze niet in de film kunnen zitten. Ze zou aan het trainen zijn voor de Olympische Spelen."
