Met Bluebird en Het zusje van Katia begon regisseur Mijke de Jong een trilogie over opgroeiende meisjes.
Joy
Met Joy sluit ze die op natuurlijke wijze af: het titelpersonage (Samira Maas) is achttien, volwassen bijna, ouder dan de meisjes uit de eerdere films. Het verstilde drama draait om Joy en haar zoektocht naar haar moeder.
Als baby is ze te vondeling gelegd, Joy bracht haar jeugd door in kindertehuizen en pleeggezinnen. Nu ze meerderjarig is, wil ze weten wie haar moeder is.
Niet omdat ze die in haar leven wil, maar om antwoorden te krijgen, om te begrijpen waarom haar leven is gelopen zoals het is gelopen. De zoektocht naar haar moeder is voor Joy dus ook een manier om zichzelf te vinden.
De Jong vertelt dat simpele verhaal met weinig woorden, ze laat het vooral zien. Dat is zeer doeltreffend: met haar oog voor detail trekt ze de film naar een hoger plan.
Mijke de Jong
Joy deed het aan de bioscoopkassa's niet al te best. In totaal kochten maar zo'n drieduizend mensen een kaartje.
Critici waren een stuk positiever. Ook op het Nederlands Film Festival viel de film in de smaak.
Joy won de Gouden Kalveren voor beste scenario, beste vrouwelijke bijrol en beste lange speelfilm. Mijke de Jong greep naast het Kalf voor beste regie en ook hoofdrolspeelster Samira Maas wist haar nominatie niet te verzilveren.
