Documentairemaakster Jessica Villerius is wel wat gewend als het gaat om heftige onderwerpen, maar bij Moordvrouwen werd het zelfs haar soms te veel. In het programma portretteert ze vier Nederlandse vrouwen die een moord pleegden.
Jessica: "Al die vrouwen leggen veel bij me neer en dat is niet te behappen voor één persoon. Vooral als er kinderen bij komen, gaat het dwars door je hart. Ik ben ook iemand die zich de verhalen aantrekt. Dan kwam ik 's avonds thuis, ging malen en liep tegen een muur op. Toen heb ik hulp gevraagd."
Niet te veel sensatie
Wie de eerste aflevering ziet, kan zich daar iets bij voorstellen. Het levensverhaal van 'moordvrouw' Willeke is een aaneenschakeling van dramatische gebeurtenissen. De grootste zorg van Jessica was ervoor te zorgen dat het niet te veel sensatie zou worden. "De reeks moest informatief blijven. Maar hoe krijg je zulke heftige materie in beeld? We filmen de vrouwen frontaal, zodat je ze recht in hun gezicht kijkt als ze vertellen."
Reconstructies
Dat wordt afgewisseld met reconstructies om het gevoel mee te geven. "Ook daar hebben we veel aandacht aan besteed met drama- en filmregisseurs. Soms stonden we met z'n dertigen naar een shot te kijken hoe we het zouden aanpakken. Ook om de vrouwen en de nabestaanden niet te kwetsen."
