Al tijdens de toneelschool was hij bijzonder geïnteresseerd in de menselijke geest. Peter Blok (51) had vóór de rol van therapeut Jonathan Franke in In therapie al redelijk veel gelezen over therapievormen en psychologische processen. Daarbij ziet Peter acteren ook als psychologische bezigheid, dus het onderwerp is hem niet vreemd. Vijf vragen aan Peter.
De leukste kijktips
21 Jump Street
The Girl with the Dragon Tattoo
Jij kwam in beeld bij de makers, toen bleek dat Jacob Derwig, therapeut Paul van vorig jaar, niet volledig beschikbaar was voor een nieuwe serie. Voelt dat als tweede keus?
„Helemaal niet, ik begreep de situatie volkomen en was niet beledigd of iets dergelijks. Dat had ik misschien wel gehad als er vóór mij al een hele batterij acteurs gevraagd was voor de rol van Jonathan, maar dat was niet zo. Ik heb een gesprek gehad met regisseur en producent Alain de Levita en al snel bleek dat we wel een beetje hetzelfde denken. We hadden aan een half woord genoeg. Toch prettig, als je 32 dagen fulltime tot elkaar bent veroordeeld.”
Hoe was de samenwerking met Alain en andere regisseur Antoinette Beumer?
„Alain en Antoinette zijn verschillende mensen en dus regisseren ze per de¡ nitie niet hetzelfde. Alain liet de camera langer lopen en gaf de acteurs misschien wat meer ruimte. Go with the flow. Antoinette regisseerde kortere stukjes. Denk nou niet dat je dat zult zien, ook niet als professional, want het script is de grote constante en ieders doel was hetzelfde.”
Herken je jezelf in Jonathan?
„Net als Jonathan ben ik van mening dat therapie afhangt van de bereidwilligheid van de patiënt. Als iemand niet geholpen wíl worden, houdt het volgens mij op. En ik ben net als Jonathan een pragmatisch mens. Maar op sociaal vlak verschillen we enorm. Jonathan is een lonely wolf, terwijl ik echt heel veel sociale contacten nodig heb.”
Wat was je grootste uitdaging met deze serie?
„De essentie van acteren volkomen onderuitgehaald zien en voelen worden. Normaal gesproken geef je als acteur woordeloos expressie aan de binnenwereld van een personage. De kijker ontdekt die langzaamaan. De karakters in In therapie zéggen expliciet wat ze denken en voelen. Alles wordt benoemd en de binnenwereld wordt gelijk op tafel gegooid. Dat was even zoeken. Soms riep Alain tijdens het filmen: ‘Je hoeft er niets van te vinden, gewoon luisteren’ of ‘Niks doen, niks laten zien’. Dat hielp enorm.”
Wat is volgens jou de kracht van de serie?
„Op papier is het allemaal retesaai, want je ziet alleen maar pratende hoofden. Geen wilde achtervolgingen, alleen gesprekken. En dat is precies de kracht: de psychologische spanning van twee mensen. Zoiets heb ik in mijn carrière nog nooit meegemaakt.”
