Er zijn nog altijd heel veel Nederlanders wanhopig op zoek naar verloren verwanten. Over vier maanden is het KRO-programma, in 2001 winnaar van de Gouden Televizier-Ring, toe aan de 350ste uitzending.
In het nieuwe seizoen helpt verslaggever Derk Bolt de hoofdpersonen weer bij hun speurtocht die in de meeste gevallen leidt tot een emotionele hereniging. Reinhard (37) reist in de eerste aflevering naar Engeland om zijn moeder Reinhild te ontmoeten. Televizier sprak met hem.
Waarom wilde je je moeder zo graag terugvinden?
''Omdat ik iets miste in mijn leven. Ik heb een gelukkige jeugd gehad bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw en ik ben er nooit zo bewust mee bezig geweest. Het was meer een onbewust verlangen. Maar op een gegeven moment werd de behoefte om haar te leren kennen heel sterk. Dat was vorig jaar. Mijn relatie ging uit, ik was op mezelf aangewezen en zat met veel vragen over vroeger. Toen heb ik me opgegeven bij Spoorloos.''
Waarom niet eerder?
''Ik was bang. Als ze nog leeft, wil ze me dan nog kennen? Heeft ze wel zin om er moeite en energie in te steken? Dat weerhield me ervan. Maar toen durfde ik het riscio wel te nemen. Dan maar in het diepe springen. Het was nu of nooit, ik wilde duidelijkheid.''
Hoe ging het verder?
''Ik wist van mijn vader dat ik was geboren in Celle, een Duits stadje. Daar is Derk eerst gaan zoeken. Op een dag werd ik gebeld door de redactie: of ik vrij wilde nemen, want ik moest naar Engeland. Mijn moeder bleek intussen te zijn getrouwd met een Engelse militair. Ik kan er niet alles over vertellen, maar wel dat het redelijk emotioneel was en dat ik er in één klap een nieuwe familie bij kreeg. Er viel een last van mijn schouders. Al mijn vragen waren beantwoord, alle losse eindjes waren aan elkaar geknoopt.''
Over je nieuwe familie gesproken: wie heb je nog meer leren kennen?
''In de eerste plaats mijn zusje. Ik heb nooit een zus gehad en nu is er zomaar eentje in mijn schoot geworpen. Daar ben ik verschrikkelijk blij mee, ik kan het heel goed met haar vinden. We schelen maar elfeneenhalve maand en hebben dezelfde humor en dezelfde interesses. En niet te vergeten mijn opa. Die blijkt nog te leven en in Celle te wonen. Hij is 86 en heeft hartproblemen, dus ik ga hem zo snel mogelijk bezoeken. Dat lijkt me heel spannend, hij weet natuurlijk nog veel van vroeger.''
Is je leven hierdoor veranderd, ben je een ander mens geworden?
''Absoluut, mijn leven heeft een heel positieve wending gekregen. Ik ben een stuk zekerder van mezelf. De mensen om me heen zien dat ook. Het heeft een enorme schok teweeg gebracht en dat is van grote invloed op mijn toekomst. Ik kijk niet meer terug, we pakken met elkaar de draad weer op, ik zie overal nieuwe doelstellingen en nieuwe uitdagingen''
