Op 22 juli 2011 richtte Anders Breivik een bloedbad aan op het eilandje Utøya. Nog geen zeven jaar later maakte de Noorse regisseur Erik Poppe deze film.
Utøya, 22. juli
Hij deed dat omdat volgens hem in Noorwegen de herinnering aan die dag begint te vervagen. Als er nog wel aandacht voor de aanslag is, is die voor de dader.
Met Utøya, 22. juli wil Poppe de slachtoffers een stem en een gezicht geven. De camera blijft continu bij de slachtoffers, de film bestaat voor het grootste deel – de 72 minuten die de aanslag duurt – uit één enkel shot.
De camera gaat mee in de paniek bij de slachtoffers, die in de chaos op het eiland een veilig heenkomen moeten zien te vinden. Dat maakt van Utøya, 22. juli een pijnlijke en confronterende kijkervaring, maar dat is juist de kracht van de film.
Wegkijken is niet mogelijk, net zoals de jongeren op 22 juli nergens heen konden.
Erik Poppe
Erik Poppe wil met Utøya, 22. juli het verhaal van de slachtoffers wil vertellen. Daarom werkte hij bij het ontwikkelen van de film nauw samen met overlevenden en nabestaanden.
Een van zijn keuzes was om de dader geen gezicht te geven. De paar keer dat hij te zien is, is hij niet meer dan een dreigende schim.
