Al met de openingsscène is duidelijk wat voor film You Were Never Really Here wordt: duister, gewelddadig, hard, zwijgzaam. Net als hoofdpersoon Joe (Joaquin Phoenix).
You Were Never Really Here
In die openingsscène heeft hij net een klus afgerond en ruimt hij op. Een rol tape, een bebloede hamer, een gouden kettinkje.
Het is niet duidelijk wat er is gebeurd, maar vrolijk was het allerminst.
Later wordt duidelijk dat Joe in te huren is om vermiste meisjes op te sporen, dat hij hen dikwijls terugvindt op duistere plekken en dat hij niet zachtzinnig omgaat met hun ontvoerders, pooiers en ander gespuis – vandaar de hamer. Maar Joe is meer dan een meedogenloze wreker.
Hij woont bij zijn bejaarde moeder (Judith Roberts) en zorgt goed voor haar.
Als hij bij haar is, is Joe zacht, zorgzaam en teder. Het is dat contrast dat de zwijgzame Joe – en daardoor de film – zo interessant maakt.
Joaquin Phoenix
Het personage dat Joaquin Phoenix in You Were Never Really Here speelt is getroebleerd en getraumatiseerd. Zo erg dat in zijn hoofd soms kortsluiting ontstaat.
Hoe voelt zoiets? Hoe klinkt het? En vooral: hoe speel je dat?
Om Phoenix daarbij te helpen stuurde regisseur Lynne Ramsay hem een geluidsbestand. Daarop stond het geluid van vuurwerk vermengd met geweerschoten.
Volgens Ramsay is dat geluid een aardige weergave wat er in Joe's hoofd omgaat.
