Het uitgangspunt van Ares klinkt veelbelovend: twee studenten raken verstrikt in een mysterieuze studentenvereniging in Amsterdam. Je ziet aan de serie ook dat er niet bepaald bespaard is op het budget. De locaties zijn mooi en de kleding ziet er goed uit. Alleen is het verhaal zo bizar dat de meeste kijkers zich na 8 afleveringen van een half uur zullen afvragen waar ze in hemelsnaam naar hebben zitten kijken.
Lees ook:
Onbegrijpelijk
We gaan hier natuurlijk niet spoileren, maar verschillende scènes zijn zo ongeloofwaardig dat je je als kijker al snel op je achterhoofd krabt. Komt dit nog goed? Dat komt het helaas niet. De personages doen bijna allemaal onbegrijpelijke dingen zodat je steeds minder sympathie voor ze voelt. De dialogen voelen houterig aan, zoals wel vaker in Nederlandse producties, niet al het acteerwerk is even geweldig en alles gaat heel traag.
Ons duistere verleden
En dan moet het ergste nog komen. Het idiote einde waarmee de makers Ares een soort diepere maatschappelijke laag wilden meegeven. Eentje waarin we worden gewezen op het zogenaamde duistere verleden van Nederland. Het voelt als een irritant wijzend vingertje waar alleen de leden van de activistische groep De grauwe eeuw mee in hun nopjes zullen zijn. Hopelijk krijgen we als Nederland snel een herkansing op Netflix.
Wil je nog veel meer lezen over VOD? Ga dan naar Guidinc.nl en bestel dit prachtige blad.
