In I am a killer vertelt iedere aflevering een andere moordenaar vanuit de gevangenis wat er precies toe leidde dat hij een moord pleegde en hoe de daad in z'n werk ging. Dat verhaal is op zichzelf al indrukwekkend, maar natuurlijk heeft een misdadiger de neiging zijn zaak iets rooskleuriger af te schilderen dan de werkelijkheid. Daarom laat het goed gemaakte I am a killer ook alle andere kanten van het verhaal zien.
Lees ook:
Zo compleet mogelijk
Familieleden van het slachtoffer, politiemensen die aan de zaak werkten en psychologen die de daders behandelden komen aan het woord zodat je een zo compleet mogelijk beeld krijgt. Het resultaat is dat je als kijker voortdurend heen en weer wordt geslingerd tussen boosheid, walging en medeleven.
Gaskamer
Ben je net van mening dat de daad van een moordenaar zo gruwelijk is dat hij stante pede naar de gaskamer moet, krijg je daarna te horen hoe afgrijselijk zijn jeugd was. Daarna volgt er weer een tot dan toe onbekend feitje over het misdrijf en je bent weer terug bij af. Extra verwarrend is dat de meeste moordenaars in I am a killer er ook nog eens uitzien als de vriendelijke achterbuurman bij wie je zonder twijfelen een kopje suiker zou lenen.
Er zijn maar heel weinig tv-programma's die zoveel verschillende emoties losmaken en dat is knap. Je moet blijven kijken, hoe onprettig dat soms ook is.
P.S. De dame op de foto is Lindsay Haugen die haar 25 jaar oude vriend Robbie Mast wurgde op een parkeerplaats in Montana in 2015.
