In zijn middelbareschooltijd was Arie Boomsma (38) een ‘voortrekker’. Door het vele verhuizen was de ‘Over de streep’-presentator telkens de nieuwkomer.
De leukste kijktips
Grace
Eredivisie: Ajax - PSV
Hoe anders is de nieuwe serie van Over de streep?
„Scholen en leerlingen wisten nu beter waaraan ze begonnen en hadden daarmee een andere basis. Ze waren enthousiast en open. Vorig jaar lieten we ook alle afleveringen eerst aan de ouders zien, maar dat zat niet in de uitzending. Nu wel, waardoor je de impact op de ouders ziet. En de portretten zitten beter in elkaar. Vorig jaar raakte je ze soms een beetje kwijt.”
Mooiste moment tot nu toe?
„Dat is per school verschillend, maar ik blijf me verbazen over wat zo’n dag kan brengen. Twee kinderen vinden elkaar eigenlijk stom, maar als ze beiden naar de streep lopen, merken ze ineens dat ze toch een band of raakvlak hebben. Je ziet ze dan naar elkaar kijken en er gebeurt iets. En ik vind het heel bijzonder dat ik zo veel vertrouwen krijg van de jongeren. Dan sta ik tegen kluisjes aangeleund en vertelt iemand me een verhaal recht uit het hart. Die kwetsbaarheid raakt me.”
Nog niet te oud voor deze doelgroep?
„Dat leerlingen me vertrouwen, geeft me het gevoel dat ik in contact sta met de tijdgeest. Het mooie van jongeren in deze leeftijd is dat ze nog zo open naar het leven kijken. Onbevangen. Alles moet nog gebeuren. Mijn generatie zit al vast in ideeën.”
Zou je als tiener zelf open hebben gestaan voor een Challenge Day?
„Dat betwijfel ik. Deze generatie is met name door de social media meer gewend te delen. Ze worden vaak geconfronteerd met levens van anderen. Wat er om je heen gebeurt, bepaalt je gedrag. Ik was daar op die leeftijd niet mee bezig. Natuurlijk hebben ziekte, dood en teleurstellingen invloed op je leven, maar ik sprak daar niet over. Jongeren zijn nu veel reflectiever.”
Wat gaan we in het nieuwe seizoen zien?
„Dans, rap, muziek en vooral veel vriendschap. Op de Mavo aan Zee in Den Helder zitten relatief veel kinderen uit gebroken gezinnen. Dat heeft gevolgen voor de manier waarop zij in het leven staan. Het verhaal van Ian vind ik bijzonder. Eerst kreeg zijn vader een hersenbloeding en daarna zijn moeder borstkanker. Ian is nog altijd bang hen te verliezen. Voor het eerst vertelt hij hierover. Voor zijn ouders is het heel confronterend te horen dat hij nooit echt kind heeft kunnen zijn.”
