Daniela Ruah: 'Ik wil breder worden'

Gefeliciteerd met je grote doorbraak!
"Dank je, ik vind het erg bijzonder. NCIS: LA is inderdaad mijn grote doorbraak, maar ik begon op m'n 16de in Portugal al met acteren in een soap. Totaal niet te vergelijken met een actieserie, maar ik heb er veel van geleerd. Als ik de Internet Movie Database (IMDb.com) mag geloven, heb ik meer dan zevenhonderd afleveringen meegespeeld in die soap. Ik kan het zelf bijna niet geloven."

Omschrijf Kensi eens voor mensen die haar niet kennen?
"Kensi is een heel sterke, slimme agent die zich prima staande weet te houden in een mannenwereld. Ze vindt het werk geweldig en geniet vooral van de verkleedpartijen die bij undercoverwerk komen kijken. Ze doet in niets onder voor haar mannelijke collega's."

Was je een fan van NCIS?
"Eerlijk gezegd had ik er vóór de eerste auditie amper van gehoord. Ik had nog nooit een aflevering gezien. Maar daar is snel verandering in gekomen tijdens de voorbereidingen op de rol van Kensi."

Klopt het dat je bent geboren in Portugal?
"Haha, nee. Het is een beetje een ingewikkeld verhaal. Ik heb inderdaad Portugese ouders, maar ik ben in Amerika geboren. Mijn vader studeerde geneeskunde en deed daar zijn coschappen. Na zijn studie verhuisden we terug naar Portugal; ik was toen vijf jaar. Op mijn 18de ben ik naar Londen gegaan om mezelf meer te trainen als actrice. Van daaruit maakte ik de sprong naar New York, waar ik een castingbureau vond, en zo belandde ik in Los Angeles voor de rol van Kensi in NCIS: LA.

Hoe is het om met bekende acteurs als LL Cool J en Chris O'Donnell te werken?
"Wat mij vooral opvalt, is dat ze zo'n uiteenlopende manier van werken hebben. LL - iedereen op de set noemt hem gewoon bij zijn echte naam Todd - is één brok energie en altijd in voor een geintje. Chris is juist heel ingetogen en volledig met z'n werk bezig. Ik was me er trouwens helemaal niet van bewust hoe beroemd LL Cool J was. In Portugal was hij niet zo bekend. Chris was er een fenomeen en een meisjesidool."

Werken met je jeugdidool, is dat niet intimiderend?
"Nee, ik vind het juist inspirerend! Natuurlijk heb je het niet altijd zelf in de hand, maar ik probeer er niet bewust mee bezig te zijn als ik met beroemdheden werk. Anders maak je jezelf helemaal gek met gedachtes als: o God, hij vindt me vast vreselijk slecht. Daar heb je niks aan. Ik doe mijn best en waar ik kan, kijk ik de kunst van ze af."

Hoe bereid je je voor op de vele actiescènes?
"Door zo veel mogelijk te sporten! Het is van levensbelang om een goede conditie te hebben en gezond te eten. Het opnemen van een vechtscène duurt meestal zo'n vier uur en je mag geen moment verslappen. Een personal trainer helpt me de juiste keuzes te maken. Veel suiker eten is bijvoorbeeld funest; dat geeft even een stoot energie en daarna krijg je een dip. In de sportschool ben ik vooral druk met gewichtheffen omdat ik wil aankomen. Ik val heel makkelijk af en wil juist wat breder worden. Dat valt niet mee. Ik snap dat de meeste mensen het totaal niet erg zouden vinden om altijd dun te blijven, maar als tiener zat ik er echt mee. Op mijn veertiende was ik zo mager dat iedereen dacht dat ik een eetstoornis had. Leuk is anders."

En hoe ga je om met alle plotselinge roem?
"Dat valt voor mijn gevoel nog wel mee. Misschien komt het doordat ik in Los Angeles woon. Daar zijn mensen niet onder de indruk als ze 'iemand van tv' zien. Het blijft vaak bij een blik van herkenning en een glimlach. Wat ik veel opvallender vind, is dat NCIS: LA zo in de smaak valt bij tieners. De serie richt zich, zeker het eerste seizoen, voornamelijk op 18- tot 49-jarigen. In die doelgroep doen we het goed, maar nu blijken we ook een grote schare jongere fans te hebben. Dit jaar wonnen we zelfs de Teen Choice Award voor beste actieserie. Dat betekent dus dat we een nette serie maken waarvan iedereen kan genieten. Dat doet me echt wat."