Het runnen van een bed & breakfast in Arcos, Andalusië, is voor de overgebleven kandidaten nog altijd hun ultieme droom. Dat ze daarbij bijna zouden vergeten dat er nog flink geklust moet worden, bleek vorige week wel.
Het geld voor de verbouwing (100.000 euro) is namelijk nu al op en het huis nog niet half af. Hoe kon het zover komen? Televizier vroeg het een aantal deelnemers.
Krap gebudgetteerd
Om het honderden jaren oude pand om te toveren tot bed & breakfast, heeft het productiebedrijf 100.000 euro beschikbaar gesteld. De zes stellen die aan De Spaanse droom mochten beginnen, hebben vervolgens een begroting gemaakt. "Maar van dit budget hebben we ook een gedeelte beschikbaar moeten stellen voor het eten. En we moeten groot inkopen, want met twaalf man gaat het hard", legt Susanne, de vriendin van Marco, uit.
Te krap
Achteraf gezien was het budget veel te krap, zegt hoofdredacteur Harm Jan Kinkhorst. "Als de verbouwing uit de hand loopt, hebben de stellen minder geld over voor de inrichting. We houden het wel in de gaten, want het kan niet meer worden. Als het geld op is, is het ook echt op."
Vijf weken tijd
"Het budget zal het probleem niet zijn", meent de Spaanse architect Abraham gek genoeg. Vorige week had Wouter nog een aanvaring met hem. "De tijd wordt dat wel. Die hebben de stellen niet. Ze kregen in eerste instantie precies vijf weken om het huis te verbouwen."
Hij gaat verder: "Maar het kostte de kandidaten al een paar dagen om zich te settelen. Die eerste week was al voorbij. En zo is er altijd wel iets. Daarover heb ik me vanaf het begin zorgen gemaakt. Als laatste redmiddel kan ik wel meer professionele werknemers inhuren, maar dat gaat wél van hun budget af."
Klusschema
Het werkritme van de Nederlanders is inderdaad een probleem - en sommigen zelfs een doorn in het oog. "Vooral in het begin werd het Nederlandse klusschema aangehouden", zegt Marco. "Dan begonnen we om negen uur, half tien en om elf uur werd er alweer een bak koffie gezet. Dat mag van mij wel overgeslagen worden. Om een uur of één gingen we eten en daarna weer door. Maar de Spanjaarden - de aannemer, loodgieter en electricien - houden 's middags een siësta. Die zijn dan tweeënhalf uur weg en in die tijd gebeurt er niets. En wij stopten weer om zes uur."
Susanne: "En dan hebben we nog de opdrachten. Soms ga je daarmee tot een uur of één 's nachts door. Dat is laat, maar daarna wil je toch nog even zitten kletsen. Maar om acht uur 's ochtends komt de aannemer weer binnen en maakt dan veel lawaai. Een paar mensen werd daar al heel snel heel moe van."
Smaken verschillen
Gelukkig maken vele handen nog altijd licht werk. Maar vele handen, betekent ook vele meningen. "Dat is meteen het moeilijke van de situatie: de compromissen die je moet sluiten", zegt Marco. Als er een stekkerdoos op de muur moet komen, moeten we kiezen of het een witte wordt of een met een gouden randje. De smaak van de mensen hier is heel anders dan die van de Nederlanders."
"Gelukkig zijn de stellen, qua stijl, redelijk eensgezind", vult Susanne aan. "We houden allemaal van strak en clean. Alleen lopen ze hier een paar jaar achter op Nederland."
Kortom: het blijft schipperen!
