Vanavond start een nieuw seizoen Spoorloos. Maar hoe is het afgelopen met de zoektocht van Anne en Ronald van vorig jaar?
Jaarlijks komen er op de redactie van Spoorloos duizenden aanvragen binnen voor hulp bij een zoekactie. Het programma bestaat al meer dan 22 jaar en is met wekelijks meer dan twee miljoen kijkers nog altijd razendpopulair.
Elk land is anders
Tientallen correspondenten, verspreid over de hele wereld, proberen van iedere zoektocht een succes te maken. Het zoeken gaat overal anders, bijvoorbeeld omdat instanties in elk land anders werken. Anne Beks en Ronald van der Laan schakelden vorig seizoen Spoorloos in en vertellen in Televizier hoe zij het weerzien met familie hebben ervaren en hoe het nu met ze is.
Anne Beks
De biologische moeder van Anne (28) werd in Brazilië onder druk gezet om haar ter adoptie af te staan. Anne groeide op bij haar Nederlandse ouders Carolien en Jan in Helmond. In november 2011 reisde ze samen met haar adoptiemoeder naar Brazilië. Anne: „Toen ik bij mijn biologische moeder aankwam, voelde het heel vertrouwd; alsof het nooit anders is geweest. Ik voelde me thuis en werd opgenomen als dochter en halfzus. Als mijn biologische moeder mij aanraakte, raakte ze ook mijn moeder even aan. Ze wilde haar niet buitensluiten en gaf vaak te kennen hoe dankbaar ze mijn moeder was voor alles wat ze mij heeft gegeven. Mooi om te zien.”
Onvoorbereid op vader
„Heel onverwacht kreeg ik ook de kans mijn biologische vader en zijn gezin te ontmoeten. Ik was van harte welkom, maar toch voelde het wat onwenniger, waarschijnlijk omdat ik er ook niet op was voorbereid. Hij kwam wat afstandelijk over en qua karakter zag ik duidelijke verschillen. Het moeilijkste moment was het afscheid. Vooral met mijn halfbroer Natan had ik een klik. Ik zie hem als de mannelijke versie van mezelf; we lijken innerlijk erg op elkaar. Hij is ook meegegaan naar het vliegveld. De kennismaking met mijn biologische ouders en halfbroers en -zussen voelt als een verrijking van mijn leven. Soms is het wat veel, omdat ze me het liefst elke dag op Skype zien,terwijl ik een druk leven leidt. Dat geeft een bepaalde druk, zeker ook omdat mijn biologische vader en halfbroer speciaal voor mij hun huis hebben verbouwd. Wanneer ik terugga, weet ik niet. Ik wil eerst de tijd nemen om alles te verwerken. Maar met twee vaders en twee moeders ben ik absoluut gezegend.”
Ronald van der Laan
Toen de moeder van Ronald (46) in Zwitserland zwanger raakte, stelde haar Duitse vriend Toni een abortus voor. Moeder Riet koos voor haar kind en de relatie werd verbroken. Ronald, zelf getrouwd en vader van een zoon, ontdekte dat zijn vader wel zestien jaar alimentatie voor hem heeft betaald en dat riep vragen op. Spoorloos ging op zoek. Ronald: „Ik wilde zijn kant van het verhaal horen, want ik denk niet dat mijn moeder alles heeft verteld. Waarom wilde hij niets van het vaderschap weten en heeft hij toch aan zijn financiële verplichtingen voldaan? Heeft hij ooit nog aan mij gedacht? Ik had wel verwacht dat ik mijn vader zou vinden, maar vanwege zijn hoge leeftijd bestond de kans dat hij inmiddels overleden was. Helaas werd dat ook bevestigd: mijn vader is al vijftien jaar dood. Ik zal op veel vragen geen antwoord meer kunnen krijgen en dat is onverteerbaar.”
Kluizenaar
„Het beeld dat ik tot nu toe van mijn vader heb gekregen, maakt me verdrietig. Hij lijkt een kluizenaarsleven te hebben geleefd en dat vind ik een naar idee. Het lijkt erop dat weinig mensen zich om hem bekommerden. Ik heb geen spijt van mijn zoektocht, maar ik ben wel ontzettend teleurgesteld. Het speuren gaat verder en voor mij kan het van hier alleen nog maar meevallen. Erger wordt het niet. Ik hoop dat het geschetste beeld van mijn vader nog bijgesteld kan worden. Dat ik iemand vind die misschien foto’s heeft en me kan vertellen wat voor man mijn vader was. Wellicht kan zijn vriendin daarbij een rol spelen. Zij heeft tijd nodig om de recente dood van haar eigen zoon te verwerken, maar heeft laten doorschemeren dat ze wel wil meewerken. Daar is het wachten op. Misschien heeft mijn vader nog andere relaties gehad en wellicht kinderen. Ik blijf hoop houden.”
Dit artikel is ook te lezen in Televizier 15 van 14 t/m 20 maart.
