Interview: Lola Brood

Waarom wilde je dit programma maken?

"Omdat ik meer over mijn vader wilde weten. Toen hij overleed, was ik te jong om alles te begrijpen. Ik kende zijn levensloop natuurlijk; het zijn vooral kleine dingen die ik tijdens de opnames te weten ben gekomen. Zo ging het maken van nummers hem makkelijk af en had hij een hekel aan repeteren. Daar probeerde hij altijd onderuit te komen. Ik vind het leuk om Nederland een kant van hem te laten zien die misschien niet zo bekend is. Hij was bijvoorbeeld heel vrijgevig en lief voor anderen, iets wat veel mensen niet verwachten."

Is dat het grootste misverstand over je vader?

"Ik zit er meer mee dat vaak gedacht wordt dat hij zelfmoord pleegde uit depressiviteit, terwijl het toch echt was omdat hij doodziek was, zeker in de laatste periode. Ik zou willen dat mensen weten dat hij geen keus had."

Je spreekt ook je moeder Xandra Brood. Wilde je iets specifieks van haar weten?

"Ik vond vooral dat mijn moeder niet mocht ontbreken. Haar verhalen kende ik uiteraard, al kwam ik er tijdens de voorbereidingen achter dat ik niet wist hoe mijn vader haar ten huwelijk heeft gevraagd. Ik heb daar vooraf ook niet met haar over gesproken, wilde het pas horen op het moment dat de camera draaide."

Hoe kijk je terug op de tijd vlak na de zelfmoord van je vader?

"Het was een heel zware tijd. Mijn moeder was er gelukkig altijd voor ons; zij is een tank die alles aankan. We moesten verder; op een gegeven moment ging ik weer naar school en naar feestjes. Mijn leven ging door, maar ’s avonds viel ik wel huilend in slaap omdat mijn papa er niet meer was. Ik was dol op mijn vader; zijn adviezen en aanwezigheid mis ik nog elke dag."

Hoe was hij als vader?

"Superlief. Hij deed altijd leuke dingen met me, zoals tekenen en hutten bouwen. Ik ben niet vaak op school beland, als hij me moest brengen. Dan nam hij me mee naar een terras, waar we aan een tafeltje gingen tekenen. Hij was geen vader van ‘rust, reinheid en regelmaat’. Thuis regelde mijn moeder het huishouden. Mijn vader stond op een bijzondere manier in het leven: iedereen was voor hem gelijk. Voor hem bestond er geen verschil tussen een directeur en een zwerver. Hij behandelt iedereen hetzelfde. Ik vind het mooi als je dat aan je kinderen kunt meegeven."

Je sprak zojuist over hem in de tegenwoordige tijd…

"O ja? Dat gebeurt wel vaker. Het voelt ook dubbel: mijn papa is er niet meer, maar Herman Brood kan niet dood. Hij wordt nog heel erg in leven gehouden; dat merk ik bijvoorbeeld als ik de televisie aanzet. Zijn muziek komt vaak voorbij en in thuisprogramma’s hangt altijd wel iets van hem aan de muur. Hé, daar ben je weer, denk ik dan. Eigenlijk ben ik pas na zijn dood gaan beseffen hoe bekend hij was."

Je was een puber toen hij overleed. Kon je begrijpen dat hij het moeilijk had?

"Ik zag dat hij heel ziek was, maar ik heb als kind nooit beseft dat hij écht dood zou gaan. Mijn vader dood, dat kon toch niet? Het had vast met mijn leeftijd te maken, maar achteraf vind ik het jammer dat ik die tijd niet bewuster heb meegemaakt. Ik wilde het gewoon niet zien; als je zo jong bent en je vader gaat dood, dan stop je dat weg."

In Lola zoekt Brood ga je ook naar het dak van het Hilton Hotel. Zag je daartegen op?

"Na zijn overlijden heb ik er nog zes jaar om de hoek gewoond. Elke dag liep ik erlangs op weg naar mijn werk en vanuit mijn kamerraam zag ik de plek waar hij is gesprongen. Het doet nog altijd wat met me om in het Hilton te zijn, maar niet op een nare manier. Als ik er ben, voelt het vooral heel vertrouwd. Ik heb er zo vaak met mijn vader in de tuin gezeten. Dat zijn heel fijne herinneringen."

Vielen de gesprekken in het programma je zwaar?

"Ik heb ze niet als extreem emotioneel ervaren. Wel merkte ik dat ik nog meer aan mijn vader ging denken. De afgelopen tijd is druk geweest; misschien komt er straks alsnog van alles naar boven, wanneer ik terugkijk op alle gesprekken. Als er emoties loskomen, is dat prima. Dan ga ik lekker huilen. Af en toe is dat best fijn."