In het splinternieuwe avontuurlijke realityprogrogramma Expeditie Poolcirkel maken 10 BN'ers een barre tocht door de kou. Presentatrice Lauren Verster vertelt.
De leukste kijktips
Grace
Eredivisie: Ajax - PSV
Wat doe jij in Expeditie Poolcirkel?
„Ik gids de kandidaten: ik vertel wat ze gaan doen en hoe ze zich moeten voorbereiden. Daarnaast wacht ik ze op bij de finish. Er gebeurt tijdens de reis van alles met de kandidaten. Ze zitten drie weken bij elkaar in een tent, hebben geen privacy, moeten buiten plassen en zijn uitgeput. Ik praat met ze, moedig ze aan en vang ze op.”
Hoe heb je de kou zelf ervaren?
„Als presentator van Expeditie Poolcirkel was mijn vorm van afzien het lange wachten. Dat was soms saai en vervelend. Ik ontmoet de deelnemers ’s ochtends vroeg en aan het einde van een opdracht vang ik ze weer op. In de tussentijd loop je een beetje over een ijsrots te ijsberen. En je kunt niet zomaar een boek gaan lezen, want dan moet je je handschoenen uittrekken en dat wil je niet. Het was soms best pittig. Gelukkig hadden we een gezellige crew en kan ik urenlang keuvelen.”
Welke opdracht was in jouw ogen het heftigst?
„Ik vond het ijszwemmen heel heftig. Als ik zelf kandidaat was, was ik direct omgedraaid. Het water was 1 tot 2 graden en buiten is het ijskoud. Je staat daar in je bikini en op blote voeten en dan moet je nog gaan zwemmen. Ik zat op de boot met een dokter en stelde de deelnemers simpele vragen. Als de dokter merkte dat zij te lang over hun antwoord deden, sloom of high werden, trokken we ze gelijk het water uit.”
Had je zelf graag als kandidaat willen meedoen?
„Van tevoren dacht ik: no way! Maar nu ik het heb gezien, denk ik daar heel anders over. Meedoen is een kans jezelf te overtreffen en veel kandidaten staan versteld van zichzelf. Ze zeiden: ‘Ik had nooit gedacht dat ik dit kon’, of ‘Ik had verwacht dat ik allang zou afhaken en toch ben ik nu hier.’ Zoiets is heel bijzonder om te zien.”
Hoe verging het de crew?
„Tijdens het uitvoeren van de opdrachten, werden de kandidaten gefilmd door cameramannen. Wanneer iemand een rots beklimt, moeten zij er met een camera achteraan; als iemand gaat rennen moeten ze ook meerennen. Nu was het probleem dat er een aantal kandidaten meedoet dat fysiek zó sterk was, dat de cameramannen ’s ochtends met knikkende knieën de callsheets in ontvangst namen. Het werd onderling echt een ding wie welke kandidaat moest volgen.”
