In veertien seizoenen Flikken Maastricht kwamen er al heel wat figuranten langs. Fans van het programma, omwonenden of nieuwsgierige mensen zorgen voor geloofwaardige scènes. Redacteur Carlijn Schepers laat zien hoe zo’n figuratiedag verloopt.
“Attentie! Actie figuratie! Actie!” Dat is ons teken. We stoppen onze spullen in een kluisje en praten alsof we beste vriendinnen zijn die naar het museum gaan. Maar eigenlijk hebben Anique Tucker (22) en ik elkaar net ontmoet. We zijn figuranten op de set van Flikken Maastricht, deze keer in het Maastrichtse Bonnefantenmuseum.
Al voor de zevende keer bergen we onze jas en tas op, maar dat mag de kijker niet zien. Wij moeten een zo onopvallend mogelijk onderdeel van het decor zijn. Zodat het lijkt alsof Eva van Dongen (Angela Schijf) en Floris Wolfs (Victor Reinier) echt door de gang van een museum lopen.
Vragenlijst
Het zijn de opnames van alweer het veertiende seizoen en nog steeds krijgt de populaire politieserie moeiteloos figuranten. Maar goed ook, want een café zonder gasten, een feest zonder dansende menigte of een ziekenhuis zonder dokters is niet bepaald geloofwaardig. Om te laten zien hoe zo’n figuratiedag verloopt, heb ik me opgegeven als figurant. Dat begon bij het invullen van een uitgebreide vragenlijst.
Naast je contactgegevens en nationaliteit, willen ze je lengte, kledingmaten, haarkleur, haardracht en beroep weten. Onderaan de lijst is er ruimte om je foto bij te voegen en een bericht in te vullen. Een motivatie wellicht? Aan de hand van deze informatie bepaalt de figuratiecoördinator of er een geschikte rol voor je is.
Geen vergoeding
Ook staat er duidelijk dat je geen vergoeding krijgt. “Daarom willen we het liefst mensen uit de omgeving”, vertelt assistent-producent Fleur de Jong. “We willen niet dat ze speciaal voor ons zo ver reizen, dus idealiter wonen ze in Limburg of hooguit Brabant.” Soms maken ze een uitzondering. Als iemand echt graag wil, of vandaag voor mij.
Vanuit Amsterdam doe ik er ruim drie uur over hier te komen. Ik meld me bij de figuratiecoördinator, een jongen die lichtelijk gestrest rondrent en af en toe iets in zijn oortje zegt. “Er is hier net een groep hysterische kinderen ontsnapt”, zegt hij lachend. Blijkt het een superdrukke figuratiedag te zijn met drie groepen schoolkinderen. In een grote zaal staan tientallen lege stoelen met hun jassen er nog op. Een groot scherm vertoont afleveringen van Buurman & buurman. Hier moet ik nog een tijdje doorbrengen, want figureren is vooral veel wachten.
Kledingeisen
In de wachtruimte druppelen inmiddels meer mensen binnen die voor de middagshift komen. Zoals iemand die enthousiast vertelt dat ze alle afleveringen op dvd heeft, een vrouw die een kilometer verderop woont en medewerkers van het Bonnefantenmuseum. De meeste figuranten hebben een tas met extra kleding meegenomen. Een verzoek in de mail die we gisteravond kregen. Daarin stonden je rol en de kledingeisen: geen wit, geen duidelijk zichtbare merken, geen felle kleuren, geen schoenen die geluid maken of met drukke patronen.
De figuratiecoördinator in inmiddels druk met het verzamelen van de quitclaims – contracten die iedereen moet invullen. Daarmee geef je toestemming voor de gemaakte opnamen. Bijvoorbeeld dat opnamen mogen worden gebruikt ‘tot in de eeuwigheid en in het hele universum’. Ook beloof je geen foto’s te maken van de acteurs, dat is nogal storend. Helaas kan niet iedereen zich daaraan houden. Eerst vertelt een van de figuranten trots dat ze Angela stiekem heeft gefotografeerd en later vraagt een ander aan Victor of hij met haar op de foto wil. Zonder succes.
Victor en Angela van dichtbij
Na een paar uur wachten is het zo ver. Medefigurant Anique Tucker en ik mogen aan de slag als museumbezoekers. Na elke take krijgen we extra aanwijzingen. Of ik meer in het licht wil gaan staan en Anique haar haar achter de oren doet. Achter ons lopen Angela en Victor steeds acterend langs. De acteurs van dichtbij zien is een van de redenen dat Anique is komen figureren.
Ze studeert in Maastricht en zag een week eerder dat er opnames waren in de buurt van de universiteit. “Ik wilde kijken hoe het achter de schermen van zo’n serie gaat. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen zouden werken. En de bekende acteurs zien er in het echt toch anders uit. Ik zag wel dat Angela klein was, maar in het echt lijkt ze nog kleiner. En ik dacht dat Victor altijd nette schoenen droeg als hij Wolf speelt, maar hij heeft gewoon zwarte sneakers aan.” Het lange wachten had ze wel ingecalculeerd. Al hoopt ze niet dat het té lang duurt. “Ik moet nog een deadline voor mijn studie halen.”
Doorbraak
Gelukkig zijn we na zo’n drie kwartier klaar. Alleen als we richting de uitgang lopen blijkt dat er voor een scène nog een museummedewerker nodig is. Of Anique dat wil doen? Daar zegt ze natuurlijk geen nee tegen. “Dit wordt misschien wel mijn doorbraak”, grapt ze. Die deadline komt later wel.
Flikken Maastricht | vrijdag | NPO 1 | Avrotros | 20.30 uur
