Tekst Joost Hanewinkel
Suse, ooit speelde je in Jong Oranje samen met meiden die nu in het Nederlands elftal staan. Waarom ben je gestopt?
“Ik kreeg in 2004 een zware knieblessure, waardoor ik mijn voetbaldroom niet kon waarmaken. Daarna had ik er geen zin meer in. Ik ben op een gegeven moment echt ‘cold turkey’ gestopt.”
Was het moeilijk om het voetbal los te laten?
“De afgelopen tien jaar is het altijd blijven kriebelen. Ik ben het vrouwenvoetbal ook steeds intensiever gaan volgen. Zelf voetballen gaat niet meer. Dan moet ik eerst een revalidatie door, want de knie is nu niet goed. En ik ben heel fanatiek, hou niet van verliezen en als ik niet helemaal precies kan doen wat ik wil, dan hoeft het voor mij niet. Het lijkt me heel moeilijk om in de zesde klasse bij de amateurs te moeten spelen.
Heb je ooit spijt gehad van je beslissing om te stoppen?
“Spijt is een te groot woord. Ook omdat ik weet wat deze vrouwen moeten doen en laten voor hun sport. Maar toen ze twee jaar geleden in de EK-finale stonden en heel Nederland uit z’n dak ging, dacht ik wel: wauw, dit is waar we allemaal van hebben gedroomd. En dat hebben ze nu bereikt. Ik dacht voor even: hier had ik bij kunnen zijn. Tegelijkertijd is het correspondentschap in Engeland ook een heel mooie baan en die had ik niet kunnen combineren met topsport. Het is helemaal te gek dat ik er nu weer zo bij betrokken ben geraakt. Op mijn zevende zei ik: ik wil later profvoetballer of journalist worden. Het ene is alleen iets beter gelukt dan het andere.”
Studio France deze week op 2 en 3 juli op NPO 3 om 20.25 uur
