In haar woonplaats Detroit is de Amerikaanse film-, toneel- en tv-actrice Elaine Stritch op 89-jarige leeftijd overleden.
Stritch maakte in 1944 haar debuut op de planken en was vanaf dat moment een vaste waarde op Broadway. Ze speelde naast naoorlogse grootheden als Ethel Merman en vertolkte hoofdrollen in moderne klassiekers zoals Bus Stop, Sail Away, A Delicate Balance en Company, geschreven door haar muze Stephen Sondheim die voor haar toneelhit Ladies Who Lunch schreef.
Elaine Stritch op televisie
Naast haar werk in het theater, was Stritch ook een veelgevraagd en graag geziene actrice in films en op televisie. In de jaren 70 maakte ze voor de BBC de comedyserie Two's Company, waarin ze een eigengereide Amerikaanse schrijfster speelde die het in Londen moest zien te rooien met Robert, een typisch Britse butler gespeeld door Donald Sinden. Haar beruchte eigenzinnigheid kostte Stritch een rol Golden Girls, die uiteindelijk naar Bea Arthur ging. Ze was wél te zien in de Woody Allen film September en in de nadagen van haar loopbaan vertolkte ze in de comedy 30 Rock de rol van Colleen, de onnavolgbaar onmogelijke moeder van Alec Baldwins personage Jack Donaghy.
Elaine dronk haar onzekerheid weg
Elaine Stritch maakte er nooit een geheim van dat ze worstelde met de nodige demonen. Ze werd geplaagd door chronische onzekerheid, ondanks de vele complimenten en talloze oorkondes en prijzen die ze mocht ontvangen (waaronder enkele Emmy's). Om haar zenuwen de baas te blijven, greep Stritch bijna zestig jaar dagelijks naar de fles. Elaine beschreef haar gevecht tegen de drank in haar autobiografische solo theatershow Elaine Stritch At Liberty, waarin ze een bloemlezing van haar leven werk gaf. De televisie-versie van de voorstelling leverde haar in 2004 een Emmy Award op en resulteerde in een dankwoord zoals alleen Elaine dat kon.
Elaine Stritch: Shoot Me
Elaine Stritch woonde meer dan 65 jaar in New York. Gewend aan het gemak en luxe van hotels na decennialang op tournee te zijn geweest, nam Stritch haar intrek in het luxueuze Carlyle hotel in het centrum van Manhattan. Om haar verblijf te bekostigen, trad Elaine geregeld op met een eigen cabaretshow in het theatercafé van het hotel. Helaas begonnen de gevolgen van diabetes haar vanaf 2010 behoorlijk parten te spelen, geregeld vergat ze op het toneel haar teksten.
De strijd tussen het onvermijdelijke verouderingsproces en de wil te blijven spelen werd vastgelegd in de documentaire Elaine Stritch: Shoot Me die in 2013 uitkwam. Daarin werd Elaine op de voet gevolgd tijdens haar laatste maanden in New York. Halverwege de opnames besloot Stritch dat de tijd rijp was terug te keren naar de voorstad van Detroit, Michigan waar ze in 1925 ter wereld kwam.
