Eten is haar leven. Chef-kok Sharon de Miranda, van het KRO-NCRV-programma BinnensteBuiten, praat over haar liefde voor koken, het verlies van haar vader en een taartje dat haar tot tranen toe roerde.
Ze weet niet beter of ze wilde altijd al kok worden. Het zit in haar familie, zegt ze, waar iedereen kan koken en gek is op eten. Sharon de Miranda werd geboren in Purmerend uit een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader. Ze groeide op in Nederland én op Curaçao. De foto’s uit die tijd tonen een vrolijk, lachend meisje, uitbundig lol makend met haar moeder en haar zus. Wie op die foto’s niet te zien is, is haar vader. Hij overleed toen De Miranda vijf jaar oud was.
Herinner je je nog iets uit die tijd?
“Ik ken mijn vader uit de verhalen. Ik heb geen eigen beeld van hem, dat is heel raar. Ik heb ook helemaal geen herinneringen van voor mijn negende, dat is natuurlijk niet helemaal normaal. Ik weet wel dat ik een enorme angst had voor de dood en bang was dat mijn moeder ook zou overlijden. Ik denk dat ik daarom als kind die herinneringen ben gaan blokkeren.”
Hoe heeft je moeder jou en je zus opgevoed?
“Mijn moeder is heel erg van ‘pluk de dag’ en ‘leef alsof het je laatste dag is’. Het moet voor haar heel zwaar zijn geweest, maar ze nam zich voor: wij gaan heel veel lol hebben. We hadden huisfeesten, gingen vaak op vakantie en als er geld was dan ging dat gewoon op. Als we dan aan het eind van de maand niks meer hadden zei mijn moeder: ‘Ach joh, dat komt wel goed.’ Dan aten we bij mijn opa en oma. Mijn opa en oma van moederskant waren de stabiele factor in ons leven. Ze betekenen alles voor me. Mijn opa, hij is helaas vier jaar geleden overleden, was echt een vaderfiguur voor mij.”
Werd er veel over je vader gepraat?
“Wat mijn moeder ons van onze vader heeft meegegeven is de Surinaamse keuken, gerechten die mijn vader haar leerde maken. Ik ben opgegroeid met rijst, roti, kousenband en pom. Maar praten wilde ze niet, of kon ze niet. Ze wilde haar verdriet niet op ons overbrengen. Doorgaan en blijven lachen, dat is mijn moeder. Dat heb ik meegekregen: de De Miranda’s gaan altijd door. Maar uiteindelijk betaal je daar een prijs voor. Want natuurlijk krijg je als kind van alles mee en zit er heel veel onverwerkt verdriet. Op mijn 21e kwam dat eruit: ik kreeg een zware burn-out en ik heb zes maanden gehuild. Ik moest eerst verdrietig zijn om door te kunnen gaan. Want de dood van je vader is niet iets wat je achter je kunt laten. Ik draag hem met me mee. Letterlijk, want in mijn tas zit altijd een foto van hem.’
Hoe heeft deze geschiedenis jou gevormd?
“Het eerste waar ik dan aan denk is dat ik heel erg onafhankelijk ben. Ik regel het wel, ik kan het allemaal zelf. Dat is niet altijd makkelijk voor mijn partner, daar ben ik me bewust van. Maar ik ben altijd bang dat als ik te veel van iemand ga houden, diegene toch weer weggaat. Dat komt ook omdat ik als kind heel vaak verhuisd ben. Van Nederland naar Curaçao, van Curaçao naar Nederland en weer terug. Dus als ik ruzie had met een vriendin dacht ik algauw: ik ga toch weer verhuizen, ik maak wel nieuwe vrienden. Connecties leggen is voor mij niet moeilijk, mensen behouden wél. Als ik terugkijk is dat een rode draad in mijn leven: als ik klaar met iemand ben, ben ik klaar met iemand. Dan neem ik liever het afscheid in eigen hand, uit zelfbescherming denk ik.”
We zitten in het restaurant waar je chef-kok bent. Hoe combineer je dat met het tv-werk voor ‘BinnensteBuiten’ en je gezin met twee jonge kinderen?
“Ik werk zeven dagen per week! Ik beschouw het niet allemaal als werk, maar het is best veel ja. Mijn man is ook kok, maar hij werkt parttime en is vaker bij de kinderen. We hebben de rollen omgedraaid. Hij draagt ook mijn naam, ik niet de zijne. Ik ben gewoon hartstikke feministisch.” Ze lacht en wijst naar het koksteam in haar restaurant: “Allemaal vrouwen en allemaal uit verschillende culturen. Maar even iets anders: proef dat koekje eens dat je bij je koffie kreeg. Weet je waar dat van gemaakt is? Van veldbonen. Dat is eigenlijk veevoer, heel eiwitrijk. Smaakt het niet heerlijk?”
Het is een smaakexplosie in je mond. Maar ik zie jou ook genieten, van het enthousiasme over dit koekje.
“Ik vind het heerlijk mensen te verwennen met eten, dat is mijn manier van liefde geven. Niemand gaat met honger bij mij vandaan. Ik vind het prachtig als dat mensen raakt. Zelf overkwam me iets bijzonders toen ik voor een tv-programma op bezoek was bij meester-patissier Robèrt van Beckhoven. Hij liet me een taartje proeven en dat was zo ontiegelijk lekker, de tranen sprongen in mijn ogen. Kippenvel kreeg ik ervan, alles aan dat taartje klopte gewoon. Het overviel me zo dat ik er niets van durfde te zeggen. Als ik eraan terugdenk kan ik weer huilen. Iets heel lekkers kan echt overweldigend zijn. Het prikkelt je zintuigen, het is zien, ruiken, proeven. Eten kan mij diep ontroeren.”
Ben je weleens niet met eten bezig?
“Nee! Ook in mijn vrije tijd gaat het altijd over eten. Met de kinderen een dagje uit? Dan gaan we naar een echt goed Chinees restaurantje: eten, proeven. Hoe smaakt het, wat is dit? En daarna naar de toko om ingrediënten te kopen en dan thuis proberen na te maken wat we hebben gegeten. Dat doen we echt met z’n vieren. Onze kinderen genieten net zo van eten als mijn man en ik.”
Was tv-kok worden een droom van je?
“Ja, mijn grote voorbeeld was Jamie Oliver. Zoals hij met wilde zalmen stond te zwaaien, dat wilde ik ook. Ik besef dat ik heel veel geluk heb gehad, er zijn zo ontzettend veel koks die dit willen. Ik dacht dat ik het drie maanden zou gaan doen, maar ik ben inmiddels zeven jaar bezig. Toch beschouw ik het als mijn bijbaan, want niets is zo veranderlijk als het televisiewereldje: zo ben je helemaal ‘hot’, zo is het allemaal weer voorbij. Ik heb nog wel een grote tv-droom: een reisprogramma over eten, de keukens in verschillende landen ontdekken. Ik hou van het onbekende, fruit of groenten die ik nog nooit heb gezien of gegeten, daar word ik heel gelukkig van.”
BinnensteBuiten is elke werkdag om 19:10 uur te zien bij KRO-NCRV op NPO2.
