In Was Ik Maar Thuis Gebleven gaat Eddy Zoëy (47) met vakantiegangers terug naar de plek waar ze in een nachtmerrie belandden. Maar waar was hij zelf?
We hebben je een tijd moeten missen op tv. Waar was je al dit tijd?
‘’Ik heb een album opgenomen. Je hebt artiesten die alleen twee dagen komen inzingen en de rest door een ander laten doen. Ik doe alles zelf: schrijven, produceren, inspelen. Ik heb een clubtour gedaan en straks volgt een theatertour. En ik heb er wat dingen bij gepakt die ik al veel eerder prioriteit had moeten geven. Nu is het weer leuk om televisie te kunnen maken. Het was ook nooit mijn bedoeling om zo veel op tv te zijn als een paar jaar geleden.”
Dus je afwezigheid was geheel naar tevredenheid?
‘’Het is nooit prettig als een programma na een bepaalde tijd wordt stopgezet, zoals bij The price is right is gebeurd, al ben ik al heel blij dat we 80 afleveringen mochten maken. En ik vind het fijn dat mij niet is overkomen wat sommige collega’s wel is gebeurd: dat een programma van de buis wordt gehaald. Bovendien gaf mij dit ook direct de kans om mijn album te maken.”
Wat fijn dat je niet afhankelijk bent van tv.
‘’Diverse presentatoren hebben dat tegen me gezegd toen er onzekere tijden aanbraken bij SBS 6. Dat zak-in-asgevoel dat zij hadden, heb ik nooit gehad. Ik heb nooit bij de telefoon zitten wachten. Achteraf gezien was het een prettig jaar voor de prioriteitenlijst. Tijd voor muziek, gezin, schilderen. Het heeft me het inzicht opgeleverd dat ik van die dingen gelukkig word.”
Hoe is Was ik maar thuisgebleven op je pad gekomen?
‘’De zender kijkt naar het programma en zoekt daar een presentator bij. Ik vind het in dit geval niet gek dat ze bij mij zijn uitgekomen. Dit is een programma over verhalen en die heb ik ook veel gemaakt in Nu we er toch zijn bij BNN.”
Was het leuk?
‘’Het is raar om dat te zeggen over dit programma, omdat de verhalen zo heftig zijn. Maar voor mij is het heel fijn dat de meeste deelnemers dit programma als heel positief hebben ervaren. Na afloop kregen we berichten als: ‘Ik heb anderhalf jaar therapie gevolgd om hier overheen te komen, maar deze dagen met jullie hebben meer betekend.’ We hebben die mensen nieuwe herinneringen aan dezelfde plek kunnen geven.”
Eén van de verhalen gaat over een jongen die in Malawi werd opgegeten door een krokodil.
‘’Nou, hij is gebeten. Maar die jongen heeft een goed gevecht gehad, hoor. We konden de littekens niet laten zien, want hij is voor de televisie op een zeer ‘onhandige’ plek gebeten. Zo had hij o.a. twee perforaties in zijn scrotum en lagen zijn billen behoorlijk open. Als zo’n krokodil je eenmaal onder water trekt, ben je kansloos. Dat heeft hij kunnen voorkomen door met twee handen z’n bek open te houden.
Ik heb voor een programma van BNN op een krokodillenfarm gewerkt met dieren van 1 meter. Die beesten waren voor consumptie en moesten voor vervoer in een buis worden gestopt. Dat waren al heel zware gevechten, en dan waren ze nog verdoofd ook. Deze jongen had veel pech, net als de meeste mensen in dit programma. Hoe groot is de kans dat zoiets gebeurt? Of dat je op een cruiseschip zit dat de Costa Concordia heet? Dit kan niet waar zijn, denk je constant.”
Noem nog eens wat voorbeelden?
‘’We hebben bizarre verhalen. Een dame die tijdens een safari een giraffe op haar hoofd kreeg, een koolmonoxidevergiftiging in een hotel, een bosbrand in het buitenland. Verhalen met een goede afloop, maar soms ook niet. Het is vaak heel emotioneel. We praten met mensen die zich hebben voorgenomen niet te huilen, maar dan komt het zo dichtbij dat dat toch te moeilijk is.”
Gaat moeilijke gesprekken voeren jou gemakkelijk af?
‘’Het gaat me niet makkelijk af, maar ik heb oprecht interesse in mensen en ik denk ook dat het therapeutisch werkt voor hen. Het is wel zwaar, ik kwam na afloop van zo’n reis niet uitgerust thuis.”
Zijn er landen die je gaat mijden door dit programma?
‘’Dat niet, maar als er in Nederland iets misgaat, weet je precies wat je moet doen. Ik realiseer me nu des te meer dat een vakantiebestemming de laatste plek is waar je wilt zijn als er iets ergs gebeurt. In het buitenland kun je vaak de artsen niet eens verstaan. Dan ben je echt compleet hulpeloos.”
