Interview met Floortje Dessing over 2016

Terwijl een groot deel van Nederland zich half december opmaakt voor Kerst, is Floortje Dessing volop bezig met een nieuw seizoen van Floortje naar het einde van de wereld. Ze heeft er net een 38-urige reis uit Tonga opzitten, een eiland in de Stille Oceaan. “Ik heb daar een aflevering gemaakt over een Australisch gezin dat er volledig in de natuur leeft. Prachtig verhaal.” Nu is ze anderhalve week thuis, om het gedraaide materiaal te monteren en in te spreken.

Amsterdam

Tussendoor moet ze ook nog verhuizen; na jaren in Abcoude te hebben gewoond, keert ze weer terug naar Amsterdam. “Ik miste Amsterdam ontzettend. Behalve dat ik daar veel vrienden heb wonen, word ik blij van de drukte, van op mijn fiets door de stad rijden. Bovendien ben ik nu veel sneller bij Schiphol.” Een leven in Amsterdam; het is een enorm contrast met de plekken die ze voor haar programma bezoekt. “Nederland is mijn thuishonk en dat zal het altijd blijven. Ik weet niet anders dan dat ik een dubbelleven leid. Ik schakel inmiddels moeiteloos om. Een dag nadat ik uit Tonga terugkwam, zat ik op kantoor alweer te monteren.”

Altijd zin

Na vier seizoenen vindt ze Floortje naar het einde van de wereld nog steeds een feest om te maken. “Ik heb altijd weer zin om mensen te ontmoeten en te horen wat ze te vertellen hebben. Tijdens elke reis pik ik dingen op waarvan ik denk dat die boeiend en leuk zijn voor de kijker. Want dát is voor mij de belangrijkste motivatie om deze serie te maken: verhalen delen met de kijkers.” Pikt ze er zelf ook wat van op? “Absoluut! Die mensen houden mij een spiegel voor van hoe ik zelf leef en in de maatschappij sta. Dat merk ik heel sterk nu ik aan het verhuizen ben en al die spullen door mijn handen zie gaan. Wat een zooi, denk ik dan, ik heb dit allemaal niet nodig. Wat dat betreft ben ik ook gewoon een product van het Westen, want uiteindelijk doe ik ze toch niet weg. Juist daarom is het zo verfrissend om van mensen te horen dat zij een andere keuze in hun leven hebben gemaakt. Ik heb daar alleen maar bewondering voor.”

Syrië

Voor Floortje was 2016 een bijzonder jaar waarin vooral op werkgebied veel gebeurde. Ze zat in College tour, presenteerde in de zomer met haar vroegere radiocollega Jeroen Kijk in de Vegte De olympische ochtend op Radio 2 en keerde na acht jaar terug naar Syrië voor een twee-delige serie. “Daar was ik heel trots op, omdat ik het ­grotendeels zelf had bedacht, geproduceerd en gemaakt. Het was een heftige reis die veel impact op me had. Als het resultaat dan massaal wordt bekeken en gewaardeerd, geeft dat een enorm voldaan gevoel.”

Gouden Televizier-Ring

Maar het onbetwiste hoogtepunt was toch wel het winnen van de Gouden Televizier-Ring. “In de weken voorafgaand aan het Televizier-Ring Gala was ik ervan overtuigd dat ik de Ring niet ging winnen. Het verhaal ging dat Gerard (Joling, red.) en Gordon hem heel erg verdienden vanwege hun programma over eenzame ouderen, en dat Penoza al vaker was genomineerd en daarom de grote favoriet was. Ik voelde me echt, en dat is geen valse bescheidenheid, de underdog; een buitenstaander die hier per ongeluk in terecht was gekomen. Daarom zei ik tegen mijn ouders: ‘Zie maar of je komt.’ Ze hadden eigenlijk een weekend met vrienden gepland, dus aanvankelijk zouden ze er ook niet zijn. Toen dat niet doorging, was ik toch wel blij dat ze kwamen.

Knop omzetten

Zelf besloot ik de knop om te zetten. Ik dacht: het is al een enorme eer om genomineerd te zijn, dus laten we er gewoon een feestje van maken. Ik had al mijn familie en vrienden uitgenodigd en me voor het eerst helemaal uitgedost. Kort voor het gala had BNN-VARA een borreltje georganiseerd, waarbij ik allemaal gelukwensen kreeg van mensen die ik tijdens mijn reizen had geïnterviewd. Voor mij was de avond toen al geslaagd. Eenmaal op de rode loper zei iemand tegen me dat we hoog in de polls stonden. Dat was het eerste moment dat ik dacht: huh, het zal toch niet? Toen we vervolgens bij de tussenstand bovenaan stonden, begon ik er wel ernstig rekening mee te houden. Als je dan daadwerkelijk die prijs wint, dat is zo… magisch.”

Gekkenhuis

De periode daarna was een gekkenhuis. “Ik heb honderden appjes, berichtjes en e-mails gekregen. Als ik boodschappen ging doen, was ik drie keer zo lang bezig om alle felicitaties in ontvangst te nemen. Mensen spraken me op straat aan: ‘Ik heb voor het eerst gestemd, omdat ik zo graag wilde dat jij die Ring won.’ Zo lief! Maar ook mijn familie, vrienden en iedereen die aan het programma werkt, werden gefeliciteerd. Het was niet alleen iets van mij, maar van ons allemaal. Iedereen was oprecht blij voor ons. Het winnen van de Ring is zonder twijfel het meest bijzondere wat ik op televisiegebied heb meegemaakt. Werkelijk onvergetelijk.”

Vader Chris

In de Heineken Musical Hall stonden ineens ook vader Chris en moeder Marianne in de spotlights. De beelden staan bij velen nog op het netvlies: Floortje die bij de ­bekendmaking van de prijs het gezicht in haar handen legt van geluk, terwijl vader Chris opstaat en enthousiast applaudisseert. De ontroerende beelden volgden op zijn videoboodschap eerder op de avond: ‘Mocht je vanavond niet winnen, dan blijf je toch onze dierbare reizende dochter.’ Floortje: “Mijn vader was oprecht ontroerd, die maakte iets mee wat hij in zijn 87-jarige leven nog niet eerder had meegemaakt. Stond hij een paar dagen later bij de haringboer, waar mensen met hem op de foto wilden. ‘Meneer Dessing, bent u het echt?’ Hij kreeg zelfs gratis haring, haha.”

Vakantie in Nederland

Ze heeft veel aan haar ouders te danken, zegt ze. “Mede door hun genen en opvoeding heb ik die liefde voor het reizen gekregen. We hadden het vroeger niet breed. Omdat mijn ouders geen rijbewijs hadden, bleven we tijdens de vakanties vooral in Nederland. Zeilend en fietsend door de natuur, overnachten in een tentje. Ook ’s winters als het koud was. Nog steeds trekken ze er graag op uit. Mijn moeder bezoekt elk jaar haar zussen in Amerika. Van mijn vader heb ik dat onrustige, de drang om alles te zien. Laatst nog ging hij om ­zes uur ’s morgens op de fiets vanuit Heemstede naar Zandvoort om de maan in de zee te zien zakken. Dat is mijn vader en zo ben ik ook.”

Wereldreiziger

Na twintig jaar reizen is er nog steeds geen sprake van verzadiging. “Het blijft fascinerend om mensen te ontmoeten, bijzondere verhalen te horen en landen te bezoeken. Ook als ik er al ben geweest, want ik ontdek altijd weer wat nieuws. Vroeger dacht ik dat die verzadiging wel zou komen: als ik eenmaal de veertig ben gepasseerd, word ik vast een stuk rustiger en wil ik ook een huisje-boompje-beestje-leven. Maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat dat voor mij niet is weggelegd. Ik ben en blijf die gekke wereldreiziger.”

West-Afrika

Over een paar dagen stapt ze weer in het vliegtuig, dit keer naar Guinee in West-Afrika. “Dat wordt een zware reis van ruim twee dagen, naar een gebied waar veel malaria voorkomt. Maar ik heb er ook zin in, omdat ik er een bijzondere Franse vrouw ga bezoeken die chimpansees opvangt.” Met Kerst en Oud & Nieuw is ze steevast in Nederland. “Daar zorg ik altijd voor. Ik ben hier al zo weinig, dus dan wil ik de feestdagen ­gezellig met mijn familie en vrienden doorbrengen.
Ja, daar kijk ik ook wel naar uit.” 

Het nieuwe seizoen van Floortje naar het einde van de wereld begint op zondag 19 februari