Interview met Wilbert Gieske over zijn terugkeer in GTST

Hoe was het om na zeven jaar afwezigheid weer op de set van GTST te staan?

„Er werken nog zo veel oude bekenden voor en achter de schermen, dat de set als een warm bad voelde. Zonder goede sier te willen maken; iedereen was verheugd dat ik terugkwam. Een week voor de opnames kreeg ik zelfs een berichtje van Bartho Braat (Wilberts tv-broer Jef) dat hij al naar mijn komst uitkeek. Ik heb de rol van Robert 18 jaar gespeeld; de routine zit er zo ingebakken dat GTST bijna een reflex is. Toch moest ik er wel een beetje in komen: Robert krijgt veel te doen, waardoor ik flinke lappen tekst moest leren. Het opnameschema was ook veranderd, zodat de scènes wat langer waren dan ik gewend was. Maar na een week of twee voelde alles weer vertrouwd. Verder vind ik het ook eervol dat ik, uitgerekend in het 25ste jubileumjaar, weer terug ben. En dan te bedenken dat Robert sinds de start maar tien jaar ouder lijkt, haha.”

Was het na je afscheid in 2008 wennen zonder de dagelijkse GTST-routine?

„Niet echt, ik had gelukkig direct veel te doen. Toen ik met GTST stopte, speelde ik al in het toneelstuk De Goede Dood. Ik heb in zeven andere stukken en acht bioscoopfilms gespeeld en daarnaast ben ik al een paar jaar adviseur van Sinterklaas. Heel gevarieerd werk, maar volgens mij is dat ook de droom van iedere acteur: zo veel mogelijk verschillende ­ver­halen vertellen.”

Ben je niet bang dat je GTST-terugkeer tot type­casting gaat leiden?

„Haha, welnee. Ik ging in 2008 uit de serie en word nóg op straat aangesproken als Robert. Vaak door mensen die alleen de eerste jaren van GTST hebben gezien en me daar nog steeds van herkennen. Kortom, ik kom nooit meer van Robert Alberts af. En dat vind ik niet eens erg. Laten we eerlijk zijn: de rol heeft me veel meer gebracht dan gekost. Dankzij Robert zijn er deuren voor me opengegaan, heb ik kansen gekregen en mensen mogen ontmoeten die ik anders nooit de hand had geschud. Daar komt bij dat bekendheid met vrolijkheid gedragen moet worden.”

Is Robert veranderd?

„Voor mij voelt Robert nu als een volstrekt nieuw personage; dat geldt voor iedere rol die je na een tijdje weer oppakt. Natuurlijk heeft hij zijn verleden, maar zijn verhaal is volledig nieuw. Robert heeft in Tokio goed geboerd als directeur-generaal van één van de grootste reclamebureaus van Japan. Hij heeft z’n aandeel in de zaak verkocht en is nu als fortuinlijk man terug in Meerdijk om te zien hoe het zijn vrienden en familie vergaat. Financieel heeft hij geen zorgen - wat hem heel vrolijk maakt - maar niet iedereen is even blij hem te zien. Ik heb met maar liefst acht personages een verhaallijn, dat is wel heel leuk.”

Hoe reageert Robert op oudgedienden als Laura, Jef en Linda?

„Laura is absoluut de ‘godmother of soap’, ze bestiert alles op geheel eigen wijze en is overal bij betrokken, hoe indirect ook. Jef en Robert horen gewoon bij elkaar, hoe verschillend de broers ook kunnen zijn. En wat Linda betreft: ik kan me goed voorstellen dat zij haar ex Robert, vanwege zijn geld, heel interessant vindt. Ik houd van de onderlinge verhoudingen en de verschillende generaties. Een soap heeft oudere perso­nages nodig, ook al draait het meestal om de jongeren. Wat vaak wordt vergeten, is dat jongeren alleen jong lijken als er ouderen om hen heen staan.”

Kloppen de geruchten dat Robert terugkomt om het vertrek van Jef in te leiden?

„Ik heb geen idee waarop dat is gebaseerd. Aan Bartho merk ik in elk geval niet dat hij wil of gaat stoppen en ik kan je verzekeren dat zowel Robert als Jef niet naar Japan gaat. Verder is het afwachten. Ik weet pas drie weken van tevoren wat er gaat gebeuren. Al wat ik kan zeggen is dat ik de komende tijd veel leuke dingen mag spelen met Bartho, en daar verheug ik me enorm op. Het voelt voor mij ook bijna écht als spelen. Met de juiste voo­rbereiding zou ik acteren bijna geen werk willen noemen. Als je zorgt dat je op tijd bent, weet wat je moet spelen en de tekst kent, gaat het vanzelf. Dat maakt mijn werk tot een plezier, iets wat ik kan doen tot ik erbij neerval. En - even afkloppen - ik word minstens 110!”