Interview: Natasja Froger over Doof!

Wat gaan we zien in Doof!?

”Ik volg in drie afleveringen drie mensen - elke aflevering een - die dankzij een implantaat hopelijk weer kunnen horen. De eerste uitzending draait om Ronald die op z’n zeventiende doof wakker werd. Daarna is Bas te zien, die licht slechthorend is geboren, en in de derde aflevering staat Lily centraal, die doof werd door haar werk bij een steenhouwerij. Ik volg het hele proces dat zij doorlopen: van de stilte en eenzaamheid door hun doof-zijn tot het moment dat ze weer aan de maatschappij kunnen deelnemen. We volgen ook het ziekenhuistraject: eerst om te zien of ze wel in aanmerking komen voor een implantaat, dan gaan we mee de operatiekamer in, en we zijn er ook bij wanneer het implantaat wordt aangezet.” 

Wat wil je met dit programma bereiken?

”We wilden laten zien dat het een enorm gevecht is om je staande te houden in een wereld van horende mensen. Je moet je voorstellen dat alle spontaniteit weg is als je doof bent. Je kunt niet naar de kroeg of naar verjaardagen, omdat iedereen daar door elkaar heen praat. Lang niet alle tv-programma’s worden ondertiteld, er zijn opleidingen die je niet kunt volgen en een teamsport is uitgesloten. Ronald kon tot zijn zeventiende enorm goed voetballen. Maar als je de scheidsrechter of je medespelers niet meer kunt horen, is het niet te doen. Ik ben een dagje met hem mee geweest - met oordoppen in en een koptelefoon op - om te ervaren hoe het is om doof te zijn. Nou, ik was aan het einde van de dag kapot. Je moet zó goed opletten.” 

Horen deze mensen na de ­operatie meteen?

”Bij de een komen de geluiden sneller binnen dan bij de ander. In het begin is het vaak een kakafonie aan geluiden; ze horen wel, maar verstaan niets. Of ze herkennen geluiden domweg niet. Maar na een paar weken zijn de resultaten vaak al heel goed.” 

Hoe reageerden ze bij de eerste geluiden?

”Ronald wist niet hoe hij ermee moest omgaan, hij reageerde heel ingetogen. We hebben hem laten telefoneren, dat was zijn grote droom. Het tweede geluid dat hij wilde horen, was dat van een vol voetbalstadion. De zanger die de toeschouwers voor een wedstrijd toezingt, het gejuich van de mensen. Bas, die licht slechthorend is geboren, was heel blij, hij had vochtige ogen toen hij zijn zoontje voor het eerst kon horen. Lily is nog herstellende van de operatie, dus dat is nog even afwachten.” 

Wat trok jou persoonlijk aan in Doof!?

”Voor een ander, nieuw programma over adopties, Met open armen, voerde ik gesprekken met een gezin dat een doof kind had geadopteerd. Hij had een operatie ondergaan waarbij een implantaat was ingebracht en ik heb daarover met hem gesproken. Zijn verhaal vond ik zo mooi. Een paar weken na dit gesprek bood RTL 4 me het programma Doof! aan. Ik geloof inmiddels in het lot, want zo is Met Open Armen ook op mijn pad is gekomen. Ik was voor Orange babies, het goede doel waarvan ik ambassadeur ben, op reis en in mijn vliegtuig zat een geadopteerde drieling. Ik heb een praatje met hen gemaakt, en vlak daarna stond RTL 4 op de stoep met het idee voor Met Open Armen.” 

Wat zou je zelf het meest missen als je niets meer zou kunnen horen?

”De stemmen van m’n drie mannen, René en de kinderen. Humor staat bij ons hoog in het vaandel, lekker kletsen aan de keukentafel. Daarbij houd ik van de stem van René, hij neemt in de studio vaak liedjes speciaal voor mij op, zo lief. Ik luister graag naar hem. Op vakantie in het buitenland kan hij geen tien dagen zonder muziek, dus dan zingt hij spontaan mee met de pianist in een restaurant. Heel gaaf, dat zou ik verschrikkelijk missen.” 

Je zit vooral in de serieuze hoek wat betreft tv-programma’s. Zou je niet eens een heel lollig programma willen maken?

”Ik wil nu het verschil maken in het leven van anderen of dat wezenlijke verschil in een mensenleven kunnen volgen. Ik vind het ook fijn om anderen een schouder te bieden om op uit te huilen. En daarbij maak ik ook lol. Dat zul je ook zien bij Doof!. Ik heb ontdekt dat dove mensen heel veel zelfspot hebben.”