Interview: Patrick Lodiers over De Reünie

Waarom is De Reünie zo’n ­populair programma? 

„Omdat het over mensen gaat die in twintig jaar tijd van alles hebben meegemaakt. Elke oud-leerling heeft een verhaal. Bovendien is het heel herkenbaar, want iedereen heeft in een klas gezeten. Als kijker vraag je je al snel af: hoe zou het met die en die zijn?”

Heb je destijds nog tips gevraagd aan Rob Kamphues?

„Nee. Sterker nog: toen bekend werd dat ik De Reünie ging doen, heb ik expres niet meer gekeken. Ik wilde het op mijn manier doen, niet onbewust dingen van Rob overnemen. Bovendien zou ik er maar zenuwachtig van worden, omdat hij het zo goed deed.” 

Het eerste seizoen ging je gelijk goed af, alsof je het al jaren deed. Had je dat gevoel zelf ook?

„Ik denk wel dat ik in dit programma pas. In Je Zal Het Maar Hebben en Over Mijn Lijk heb ik ervaren dat mensen zich bij mij op hun gemak voelen en daardoor openhartig zijn. Dat is in De Reünie niet anders. Op de een of andere manier heb ik direct een klik met mensen. Misschien ­omdat ik me gelijkwaardig opstel, alles durf te vragen en goed kan luisteren.”

Wat doen de soms aangrijpende verhalen in De Reünie met je?

„Ik ben er in ieder geval niet immuun voor. In aflevering 3 zit Therese, die door haar opa is misbruikt. Na een intensief gesprek met haar was ik net zo  kapot als zij. Overigens zijn het ook de situaties die mij raken, zoals vorig jaar in Ghana en in Syrië, niet alleen de verhalen. ” 

Hoe heb je je middelbareschooltijd zelf ervaren?

„Als fantastisch! Op het ­Willibrordcollege in Goes, dacht ik. Na 3-havo zou ik naar de Zeevaartschool gaan, omdat mijn vader ook had gevaren. Maar leraren hebben mij de creatieve kant op geduwd en mij gestimuleerd om iets met toneel en film te gaan doen. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Toen ik eenmaal ontdekte dat alles mogelijk was, werd ik een beetje de inspirator van de klas. Ik koester erg goede herinneringen aan die tijd.”

De Reünie is zondagavond om 20.20 uur te zien op NPO 1.