Als panellid geniet Loretta Schrijver van The Masked Singer. Dit soort luchtige televisie past hoe ze nu in het leven staat. ‘Ik zou het nieuws niet meer willen presenteren.’
Het is de middag na een ‘waanzinnige opname’ van The Masked Singer en Loretta Schrijver is er nog helemaal vol van. “Het was zo fantastisch dat ik er vannacht niet van kon slapen. Toch voel ik me goed. Het heeft me zo’n enorme boost gegeven, dat een vermoeid gevoel of chagrijn geen kans krijgen. Niet dat ik snel chagrijnig ben trouwens.”
Wat maakt The Masked Singer zo waanzinnig?
“Ik doe dit nu al vijf jaar en meteen vanaf het begin was het enig. Het is een vrij eenvoudig format: een stel BN’ers wordt in een pak gehesen en vervolgens moeten wij, de panelleden, raden wie erin zit. Dat is niet bepaald ingewikkeld. Al weet ik inmiddels dat het allesbehalve simpel is. Ik heb net weer een appje naar de makers gestuurd met ‘Jongens, jullie hebben jezelf overtroffen. Mooier dan dit kán gewoon niet.’ Maar dat kan blijkbaar wel, want ik stuur ze ongeveer elke week zo’n bericht.
Het is een spektakel, met zulke mooie pakken waar bijzondere mensen uitkomen. Ik geniet van de wonderschone optredens en stemmen die tot in het diepst van mijn ziel doordringen. Van een schoonheid, niet normaal. Gisteravond gebeurde het weer dat ik zwaar ontroerd was. Ik was blij dat Gerard Joling eerst het woord nam, zodat ik mezelf kon herpakken. Het was zo overweldigend mooi. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik hier bij mag zijn.”
En dan maar raden wie er in zo’n pak zit. Lukt dat nog als je zo geraakt bent?
“Nee, absoluut niet. We hebben van die opschrijfboekjes en Carlo Boszhard zit naast me bijna wiskundige formules te noteren. We zijn nog niet eens klaar met het opnemen van de hele serie en hij heeft al vier boekjes volgeschreven. Ik amper twee, omdat ik de hele tijd werkelijk waar geen idee heb. Echt, we zijn het domste panel van Nederland.”
Dus gaan jullie elke keer af?
“Dat maakt me helemaal niets uit. Weet je wat het is, voor mij is het een sprookje. Als zo’n prachtig karakter ook nog eens heel mooi zingt, dan heb je me. Dan geloof ik gewoon in de prins die de schone slaapster wakker kust.”
Jouw dagelijks bestaan is niet heel sprookjesachtig, nu je darmkanker hebt. Helpt zo’n programma om daar even aan te ontsnappen?
“Ik weet het niet. Misschien wel, ik ben daar niet zo mee bezig. Sprookjes zitten in mijn karakter. Toen ik vijf was, zat ik al te huilen voor de televisie omdat ik erg ontroerd werd door de operette Der Vogelhändler. Niet eens vanwege het verhaal, maar om de muziek, zang, kostuums en het vogelgekwetter; ik vond het allemaal even prachtig. Dat is nooit overgaan, ik heb dat gewoon overgehouden aan mijn kindertijd.”
Trek je dat ook door in het dagelijks leven?
“Het liefst wel, ja. Ik heb altijd van sprookjes gehouden. Misschien is het wel een soort vlucht. Ik hou niet echt van de maatschappij en ook niet van de mens in het algemeen. Natuurlijk zijn er individuen met wie ik graag omga, ik heb een groepje heel fijne vrienden om me heen. Als soort veracht ik de mens, hij is tot zulke wreedheden in staat. Tegen dieren, tegen andere mensen. Al die oorlogen, vreselijk. Ik kijk liever naar mooie dingen: kunst, muziek, sprookjes, dieren.
Ik vind het heerlijk om ’s avonds veilingsites af te gaan. Daar koop ik dingen die ik mooi vind, allemaal prullen van onder de 10 euro, waarvan ik me voortdurend afvraag waar ik het moet laten, maar ik hou er zo van. Laatst kocht ik een beeldje van twee ganzen, Going home heet het. Dat ontroert me, gek genoeg.”
Hoe was dat toen je het nieuws presenteerde, waarin veel narigheid voorbijkwam?
“Ik was een stuk jonger, toen deed ik dat gewoon. Ik zou het nu niet meer willen, omdat ik me nu over alles zo kwaad maak. Ik wil vrolijkheid en schoonheid om me heen.”
Van het RTL Nieuws naar Koffietijd en nu The Masked Singer. Van actualiteiten naar licht amusement, past dat bij waar je behoefte aan hebt?
“Precies dat. Al hou ik van voorlezen; ik zou zo het nieuws weer kunnen lezen. Ik vind het heerlijk om documentaires in te spreken. Dan word ik echt één met het verhaal, ik versmelt als het ware. Helaas heb ik daarmee moeten stoppen. Ik krijg chemotherapie en dat maakt me moe, waardoor mijn stem zakt. Ik kan niet zeggen ‘Jongens, gooi de studio maar weer dicht, want vandaag lukt het niet’, mensen rekenen op je.
Achteraf denk ik dat ik meer had moeten genieten. Die jaren vlogen echt voorbij. Ik heb zoveel voor lief genomen, ik stond niet stil bij hoe bijzonder het was wat ik allemaal heb gedaan. Het was een soort afvinklijstje, húp en door naar het volgende. Ik kan het gemakkelijk zeggen nu ik 68 ben: had toch meer genoten, omdat ik nu weet dat je niets voor lief moet nemen. Je moet genieten van wat je hebt. Maar als je dertig bent, denk je daar heel anders over na. Dan is er bewijsdrang, wil je carrière maken en een gezin stichten.”
Wat staat er nu op je afvinklijstje?
“Ik had graag willen reizen, daar had ik me echt op verheugd. Ik heb een vriendin met wie ik veel heb gereisd en met haar mijmer ik daar nog wel eens over. Maar ik durf het niet aan. Wat nou als ik in het buitenland ben en niet lekker word? In die situatie wil ik niet terechtkomen. Dus geniet ik van alles om me heen.”
Zoals je hondje Zorra.
“Ja! Nadat Flip overleed wilde ik absoluut weer een hond. Alleen wist ik niet of ik een dier wel voldoende aandacht kon geven omdat ik ziek was. Toen ik schoon werd verklaard, voelde ik me gek genoeg niet blij. ‘Trek een mooie jurk aan en stap op een praalwagen, met een druiventros op je hoofd. Dan voel je je vanzelf blij!’, grapte mijn man. Ik wist precies wat me gelukkig zou maken: een hondje. Dat werd Zorra.
Ze komt uit Portugal, waar ze op straat zwierf. Via zo’n buitenlandse dierenopvang kwam ze twee jaar geleden bij ons, een heerlijk en eigenzinnig dier. Kort nadat ze hier was, hoorde ik dat toch uitzaaiingen had. Het eerste wat ik dacht was: ‘O jee, hoe moet dat nu met Zorra? Inmiddels ben ik twee jaar verder en gaat het hartstikke goed. Met haar en ook met mij.”
The Masked Singer is vanaf 15 november iedere vrijdag om 20:00 uur te zien op RTL 4.
