Rober ten Brink over ‘All you need is love’

In Televizier hebben we weinig aandacht besteed aan de start van All You Need is Love. In de editie van 29 september 1992 staat alleen: ‘Bij Veronica komt Robert ten Brink met een nieuw spelletje. Er zijn mensen die gewoon niet op de juiste plek zijn om door de liefde te worden aangeraakt. Door die mensen een handje te helpen, de afstand te overbruggen, ben je aardig op weg en dan moet de liefde de rest doen.’ Ondanks die zeer matige aankondiging trekt het programma in dat eerste seizoen gemiddeld 4 miljoen kijkers en wint het in 1993 al de Gouden Televizier-Ring. Wat je noemt een grandioos succes. De toenmalige CDA-fractievoorzitter Eelco Brinkman (foto rechts) schoof de Ring persoonlijk om de ­vinger van Robert. Ondanks die triomfen kon toen niemand nog bevroeden dat All you need is love zou uitgroeien tot een instituut en dat Robert ten Brink onze allereigenste Dr. Love zou worden.

Diana, Diana en Frans

Meteen in het eerste seizoen wordt een stukje televisie­geschiedenis geschreven, als ­de nog totaal onbekende en piepjonge Frans Bauer in de uitzending verschijnt. Een blonde en een roodharige dame, die allebei Diana heten en elkaar het licht in de ogen niet gunnen, willen verkering met Frans. Frans heeft er duidelijk geen zin in. ‘Doe haar maar, zij was eerst’, mompelt hij uiteindelijk tegen Robert ten Brink. Het wordt blonde Diana. Rode Diana bezweert daarop dat Frans nooit meer op haar hoeft te rekenen bij een van zijn optredens. Wat Frans niet vertelt, is dat hij allang verkering heeft. Met Mariska. Het management vindt het beter voor zijn carrière om dat niet te zeggen. En het management heeft gelijk: Frans Bauer wordt niet lang daarna een heel grote ster.

Vliegtuigen, treinen en bussen

Dit is niet bepaald het favoriete fragment van Robert ten Brink: „Dat met Frans Bauer is zo vaak herhaald dat we er allebei genoeg van hebben.” Maar toch staat het bij veel Nederlanders in het geheugen gegrift. Voor diegenen die het nooit zagen: zoek het even op op YouTube, het is de moeite dubbel en dwars waard. Ten Brink heeft wel veel andere mooie herinneringen aan All you need is love: „Ik heb zo veel rare, bijzondere dingen meegemaakt: begrafenissen van mensen die aan het programma meededen terwijl ze nog maar kort te leven hadden… Er zijn zo veel dingen gebeurd, we hebben zo veel reizen ­gemaakt en projecten gedaan, zijn op pad geweest met vliegtuigen, treinen en bussen. Te veel om op te noemen. We ­krijgen nog steeds post van ex-kandidaten, over huwelijken en baby’s die hieruit zijn voort­gekomen. En er is een gek ­moment dat ik echt nooit meer zal vergeten. Ik liet in de caravan een videoband met een stille liefde aan een meisje zien. Ze zat in de caravan, zag de jongen, sprong over tafel heen en rende weg. Ik heb haar nooit meer gezien.”

Verstomde kritiek

Wat heden ten dage onvoorstelbaar lijkt, is dat All You Need is Love in de begindagen werd overladen met kritiek. Dat Robert ten Brink met draaiende camera mensen overviel met een videoband vonden de critici nogal onbehoorlijk. Experts vermoedden dat mensen in beeld geen nee durfden te zeggen tegen een verliefde kennis en daardoor in moeilijkheden zouden komen. Robert ten Brink maakte destijds niet veel woorden vuil aan de kritiek: „Je mag toch wel zeggen dat je verliefd bent op iemand?” Inmiddels groeide een hele generatie op met de liefdespraktijken van Robert en is All you need is love een totaal onschuldig programma dat gevrijwaard is van welke kritiek dan ook.

Garantie tot aan de deur

Heel af en toe verdween All You Need is Love een jaartje of wat naar de achtergrond. Dan had Robert er zelf geen zin meer in, was het programma te duur of dacht de zender dat het lijmen van gebroken harten uit de mode was. Maar altijd kwam All you need terug. Of het nu bij Veronica, SBS 6 of RTL 4 was. Maar twintig jaar… nee, dat had Ten Brink ook niet gedacht toen hij eraan begon. „Als je ­erover nadenkt, ís het ook ­belachelijk, maar je moet bedenken dat All you need ooit is verzonnen voor mij. Ik hoef niemand te spelen. Dit programma is precies wie ik ben.” Het zegt genoeg dat het ­programma nooit om kandidaten hoefde te bedelen: „We krijgen nog steeds duizenden aan­meldingen per jaar. Dat komt omdat we een integer programma maken, het is geen ­afzeiktelevisie. Ons motto is: als er tranen vloeien, is het van geluk en niet van verdriet.” Toch is het verstandig af te sluiten met een goede raad. All You Need is Love is een mooi hulpmiddel, maar uiteindelijk moet je het toch zelf opknappen in de liefde. Of zoals dr. Love het formuleert: „Je krijgt bij ons garantie tot aan de deur en verder adviseer ik twee liefdes­pillen per dag.”