Robert ‘Dokter Love’ ten Brink stapt weer het vliegtuig in en reist de wereld over om familieleden bij elkaar te brengen.
De leukste kijktips
The World's End
21 Jump Street
Waar ging de reis naartoe?
"We zijn onder meer in Noord-oost-Canada, North Carolina, Mexico City, Buenos Aires, Zuid-Chili, Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland geweest."
Wat is het verschil met All you need is love?
"We hebben geen studio en gaan nu echt op reis. Iedere aflevering draait om twee verhalen. Verder hebben we het liefdesconcept laten varen en concentreren ons nu volledig op families. Het draait echt om familieleden die elkaar puur door praktische omstandigheden, zoals geld, moeten missen. Het zijn schrijnende verhalen."
Noem eens een voorbeeld van zo’n schrijnend verhaal.
"We zijn in Zuid-Afrika geweest voor een meisje, dat getrouwd was met een Zuid-Afrikaan. Afgelopen Kerst kregen ze een auto-ongeluk en overleed de jongen. Het meisje was zwanger en keerde terug naar Nederland. Zes maanden later kreeg ze een kindje. We gingen naar Zuid-Afrika om de baby aan haar schoonouders te laten zien. Dat was behoorlijk heftig."
Zijn het allemaal van dat soort zware verhalen?
"Nee. Ik zie liever mensen huilen van geluk dan van verdriet. We kregen ook een brief van een dochter die voor haar moeder schreef. Haar moeder had haar broer, die in North Carolina woont, al heel lang niet gezien. Hij woonde al dertig jaar in het buitenland; het was echt zo’n stoere Amerikaan geworden.
Ik overviel hem, en op slag veranderde hij weer in een blije Rotterdammer. Hij was zo blij om zijn zus te zien. Hij werd helemaal gek."
Trek je je de verhalen persoonlijk aan?
"Ja, toch wel. Ik stond eens op een rots in Canada en was in gesprek met een vrouw. Ineens werd ik sentimenteel. Misschien is het de leeftijd."
Hoe gaat het eraan toe als de camera’s uit zijn?
"We zitten negen uur in een hobbelige bus met twee man redactie, twee man productie, twee cameraploegen, een gids, een chauffeur en dan nog de mensen die we bij hun familieleden afzetten. Je maakt dan alles van elkaar mee. Ik kan dan niet ‘de meneer van de televisie’ uithangen. Je moet ook naar de plee of krijgt een lachstuip. Je eet samen en wordt, ook als je niet goed hebt geslapen, ’s ochtends wakker met elkaar. Als die camera aangaat, interesseert het niemand meer. Alles gaat vanzelf."
