De documentaire Candy schetst een warm portret van saxofonist Candy Dulfer. In coronatijd moest ze haar intense bestaan opnieuw vormgeven. ‘Toen muziek wegviel was familie nog de enige krachtbron.’
Een lange tournee door binnen- en buitenland, de muzikale theatershow More sax, Candy & rock-’n-roll, een documentaire op televisie: het is nu Candy Dulfer wat de klok slaat. Het muzikantenleven is weer in volle gang, na die lange, nare coronatijd.
Candy Dulfer
De opnamen van de Het Uur van de Wolf-documentaire Candy van Carin Goeijers vielen er middenin, Dulfers volle leven stond stil. De vrouw die optrad met supersterren als Prince, Eurythmics-gitarist David Stewart, Van Morrison en Pink Floyd, moest haar focus verleggen. Van de spotlights en spetterende shows naar hannesen met een camera op de slaapkamer, opnamen via Zoom en voorzichtige bezoekjes – op afstand – aan haar ouders. De film over haar carrière werd uiteindelijk vooral een warm familieportret. Dulfer: “In die periode dacht ik even, het is wel klaar met optreden. Familie was nog de enige bron om kracht uit te putten.”
Documentaire
Vader Hans en moeder Inge Dulfer waren wel de reden dat Candy destijds instemde met de documentaire, vertelt ze: zij verdienden een monumentje. “Ik vond het altijd jammer dat er over mijn vader nooit een documentaire is gemaakt, terwijl hij zo ongelooflijk veel heeft gedaan in de muziek. Hij zou zelf nooit ja zeggen tegen zo’n project. Dus ik dacht, nu zitten ze in ieder geval in deze film.”
Pa en ma Dulfer drukten een belangrijke stempel op de loopbaan van hun kind. De verlegen, beschermd opgevoede muzikantendochter kreeg op haar vijfde haar eerste saxofoon, Hans laat in de film opnamen horen uit die tijd, Candy huivert. Samen speelden ze al vanaf jonge leeftijd, in de huiskamer én voor publiek. “Voor ik drie noten kon spelen stond ik zo ongeveer al op het podium. Op mijn twaalfde op het North Sea Jazz Festival. Ik was zo verlegen en perfectionistisch dat ik er uit mezelf misschien niet had durven staan. Ik werd constant voor de leeuwen geworpen of gooide mezelf ervoor, dan moest ik wel.”
Hechte familieband
Ze leerde van haar vader zich door situaties heen te bluffen en stoer te zijn, vertelt ze. “Mijn ouders waren overbezorgd, maar wilden me tegelijkertijd wapenen. Mijn moeder leerde me doorzetten, wat er ook gebeurt: je zegt nooit af en doet wat je hebt beloofd. Niet op een dwingende manier, niets moest. Als ik het maar leuk had. Mijn vader heeft nog nooit gezegd ga eens oefenen.”
Het beeld van die hechte familie ontroert, Dulfer heeft het vaker gehoord. “De manier waarop wij met elkaar omgaan raakte een snaar, merkte ik door de film. Zo realiseerde ik me ook pas veel later dat Prince dat eveneens bijzonder vond. Hij zei vaak: koester het, jullie band is zo bijzonder. Dat was eigenlijk aandoenlijk en mooi. Ik vond het normaal dat mijn moeder als manager altijd meeging, of dat ik optrad samen met mijn vader. We houden heel erg van elkaar en hebben heel veel lol, maar je bent vergeet weleens hoe waardevol de liefde is. Nu ben ik me er wel bewust van. Mijn vader haakt deze tournee ook weer aan. Van tevoren is het dan, ‘Ik kan het niet meer’, maar dan komt hij op, pakt een solo van drie kwartier en speelt de zaal plat.”
Hans Dulfer
Een leven lang hielden haar ouders Dulfer in de gaten. Inmiddels zijn de rollen omgedraaid: ze is tegenwoordig net zo bezorgd om hen als zij vroeger om haar waren. “Ik schrik soms midden in de nacht zwetend wakker als ze niet terugbellen. In coronatijd was mijn allergrootste angst dat ik hen corona zou bezorgen. Kwam ik bij hen en vroeg ik: ‘Wat zijn dat daar voor nieuwe spulletjes?’ Dan was het: ‘We zijn heel even naar de Action geweest’, en dan werd ik helemaal gek. Nog steeds spreek ik ze af en toe streng toe, dan hebben ze hun medicijnen weer niet genomen of doen ze te wilde dingen.”
Hans Dulfer, inmiddels 82, treedt zelf zo’n twee keer in de week op. “Hij is verschrikkelijk als-ie niet kan spelen, het is zijn bestaansrecht. Hij is in zijn hoofd nog zestien. Hij heeft het nodig, dat vrije, autonoom zijn, aandacht. Ik ook hoor, het is zo gek als er niemand meer voor je klapt.” In een kwetsbaar moment vertelt ze in de film over haar kinderloosheid en is te zien hoe ze nu geniet van de liefdevolle band met de zoons van haar vriend. “Ik vroeg hen als grapje, hebben jullie van mij misschien toch iets geleerd? Toen was het in koor: dat je altijd aardig moet zijn tegen iedereen. Dat voelde als een compliment.”
Het Uur van de Wolf: Candy is op dinsdag 25 april 2023 om 22:10 uur te zien bij NTR op NPO2.
