Voor het programma Kloostergasten was acteur Thomas Cammaert drie dagen te gast in de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther. ‘Het is een inclusief klooster, er is geen sprake van uitsluiting.’
De leukste kijktips
Grace
Eredivisie: Ajax - PSV
Op een warme nazomerdag strijkt Thomas Cammaert neer op een terras in de Amsterdamse Pijp. Je waant je hier in Parijs, op dit lommerrijke pleintje met Franse bistrotafeltjes en -stoeltjes. Thomas is nog in de vakantiemodus, pas over een paar weken barst het tv-, theater-, en filmtumult weer los. De van oorsprong Vlaamse acteur woont alweer negentien jaar in Amsterdam en voelt zich hier thuis. ‘Inmiddels ben ik vernederlandst.’
Je hebt afgelopen zomer voor het programma ‘Kloostergasten’ een paar dagen in de Abdij van Berne in Heeswijk-Dinther gezeten. Waarom besloot je mee te doen?
“Ik zou dit nooit uit mezelf kiezen. Ik heb een vriendin die wel eens een stilteretraite heeft gedaan, die stap zou ik zelf niet snel zetten. Dus toen ik gevraagd werd voor Kloostergasten, zag ik het direct als een mooie kans om eens een paar dagen in een klooster door te brengen. Ik was benieuwd naar wat het met me zou doen. Ik ben katholiek opgevoed en ben zelfs misdienaar geweest. Ik heb dus zeker feeling met het katholieke geloof, maar ik ben niet meer praktiserend. Dus ik was ook heel nieuwsgierig hoe het religieuze leven nu op mij zou overkomen.”
Hoe zagen jouw dagen in het klooster eruit?
“Ik wilde als kind Sinterklaas worden, daarna priester en pas weer later acteur. Priester wilde ik destijds worden vanwege de rust, het leven op een mooie plek. Ik was benieuwd of het romantische beeld dat ik vroeger had van priester of kloosterling zijn, ook echt klopte. De abdij was inderdaad heel mooi, het is een prachtig landgoed met mooie tuinen. En ook de rust was er zeker. De gebedsdiensten tijdens mijn verblijf vond ik een beetje zwaar, maar daarnaast was het ook gewoon heel gezellig. Dat vond ik fijn, want ik wil het graag gezellig hebben, waar ik ook ben. Er werd gepraat en gelachen aan tafel, de abt en de kloosterlingen waren heel geïnteresseerd. Ik kwam erachter dat ik er best naïef in was gestapt, ik dacht dat broeders niks mogen en altijd maar tussen de muren zitten. Maar het zijn mensen als jij en ik, ze gaan op vakantie, ze hebben ook dromen en gevoelens en hun onderlinge irritaties. Natuurlijk! Maar ik stond daar nooit bij stil.”
Wat heeft het je gebracht, je dagen in het klooster?
“Wat ik tijdens mijn verblijf wilde vragen aan de abt is of er ruimte is voor homoseksualiteit in het klooster. Hij is een open en vriendelijke man, dus op een gegeven moment durfde ik het gesprek hierover aan te gaan. Heel spannend natuurlijk, maar hij reageerde positief. Hij zei: ‘Dat kan, dat mag. Sterker nog, er zijn een aantal broeders hier in het klooster die homoseksueel zijn.’ Dat vond ik zo fijn om te horen, dat ze zichzelf mogen zijn. Ikzelf kom uit een vrij strenge katholieke kerk. Er mocht veel niet: homoseksueel zijn niet, gescheiden ouders hebben niet. In dit klooster is dat totaal anders, het is een inclusief klooster. Er is geen sprake van uitsluiting.”
Is jouw familie ook zo conservatief?
“Nee, helemaal niet. Mijn ouders en grootouders hebben het direct geaccepteerd toen ik uit de kast kwam. Het is nooit een probleem geweest. Ze komen toevallig in een vrij strenge kerk, maar zelf is mijn familie gelukkig heel ruimdenkend.”
Hoe zet jij je verder in voor inclusiviteit?
“Binnen de film- en televisiewereld word je als homoseksuele acteur gediscrimineerd. Ik heb nog nooit een heteroman gespeeld, terwijl ik dat natuurlijk prima kan. En met mij vele anderen, veel acteurs in Amerika zitten zelfs in de kast omdat ze bang zijn anders geen rollen meer te krijgen. Het is een kwestie van geld, producenten zijn bang dat het publiek het niet geloofwaardig vindt – en dus wegblijft – als ik, of een andere homoseksuele acteur een heteroseksuele rol speel. Terwijl het publiek dat helemaal niet uitmaakt, zij willen vermaakt worden, meegaan in een fantasiewereld! Om deze reden zit ik in de commissie inclusiviteit bij een acteursbelangenvereniging. Het is namelijk zo oneerlijk, andersom mag het wel. Een heteroacteur mag alle rollen van de wereld spelen. Ik wil deze strijd aangaan, voor mijn eigen generatie, maar ook voor alle acteurs in de toekomst.”
Je bent van oorsprong toneelacteur, maar hebt je inmiddels breed ontwikkeld. Musical, film, tv en presenteren: sta je echt overal voor open?
“Ik heb een aversie tegen hokjes. Waarom zou een toneelacteur niet ook tv-presentator kunnen zijn? Ik heb altijd al een brede interesse gehad. Ik ben nu vooral op zoek naar verhalen van mensen, daarom vond ik Zin in morgen zo leuk om te presenteren. Ik houd van serieuze rollen, maar ik houd ook erg van entertainment, het is fijn en mensen hebben het nodig. Helemaal na deze vrij donkere coronaperiode.”
Je groeide op in een dorp vlakbij Antwerpen. Was het destijds een bewuste keuze om naar Nederland te komen voor de toneelschool?
“Nee. De toneelschool was wel een bewuste keuze, ik wist heel zeker dat ik dat wilde. Naast de toneelschool in Antwerpen, waar ik eigenlijk heen wilde, heb ik me ook aangemeld in Amsterdam. Gek genoeg kwam ik in Amsterdam steeds een ronde verder en werd ik uiteindelijk aangenomen, terwijl ik in Antwerpen er al direct in de eerste ronde uit lag. Dus ben ik naar Nederland gekomen.”
Vond je het direct leuk hier?
“Helemaal niet. Ik vond het heel erg in your face, druk en luidruchtig hier. Ik moest erg aan het directe van Nederlanders wennen. Ook de mentaliteit op de toneelschool vond ik intens. Ik was net achttien jaar en kwam op een school waar het meteen ging om jezelf heel kwetsbaar opstellen en blootgeven. Ik zat in een klas met heel sterke persoonlijkheden. Ik verdween in het begin erg op de achtergrond. Daarom dacht ik, ik ga hier mijn diploma halen en daarna zo snel mogelijk weer terug naar België. Maar langzaam begon de stad me te omarmen en kreeg ik het steeds meer naar mijn zin. En tadaaa, na negentien jaar zit ik hier, op een terras in Amsterdam.”
Blijf je altijd die Vlaamse Amsterdammer?
“Voor mij is het eigenlijk helemaal geen issue meer, het is niet meer iets om steeds te benoemen. Ik voel me beide: Nederlander en Belg. Ik zie het zo, België is mijn potgrond, dat zal altijd zo blijven. Maar inmiddels ben ik uitgegroeid tot zoveel meer. Ik zie België en Nederland als één groot gebied waarin ik woon, werk en mezelf heb ontwikkeld als mens en als acteur. Voor mij is die grens weg.”
Kloostergasten is vanaf zondag 18 september wekelijks om 17:45 uur te zien op NPO2.
