Voor De Vele Gezichten van Tineke Schouten is de cabaretière in coronatijd een jaar gevolgd door de camera. De documentaire markeert haar veertigjarige werkjubileum en neemt ook een kijkje in haar privéleven.
De camera volgde cabaretière Tineke Schouten (68) een jaar lang gedurende coronatijd voor een documentaire. En dat was nou net een van de rotste jaren uit haar leven. “Toen ze me hiervoor vroegen dacht ik dat de documentaire puur over mijn werk zou gaan. Ik zit veertig jaar in het vak en sta nu met mijn 25e voorstelling in de theaters. Ik ben daarom blij dat De Vele Gezichten van Tineke Schouten in balans is en ook eer doet aan de glorieuze momenten uit mijn carrière.”
Klopt het dat je eigenlijk al met pensioen had willen zijn?
“Voor corona dacht ik: ik word straks 67 en wil mijn leven over een andere boeg gooien. Ik ga lekker reizen met mijn man en meer tijd doorbrengen met de kleinkinderen. Door corona zat ik noodgedwongen twintig maanden thuis en dat vond ik vreselijk. Daardoor weet ik nu dat een rustige oude dag niks voor mij is. Van thuis rondhangen en stilzitten word ik niet vrolijk, dan ga ik piekeren. Als ik kan optreden, voel ik me zoveel lekkerder. Dat is wat ik het allerliefste doe. Gelukkig zit ik nog altijd vol ideeën, dus ik kan nog jaren door in het theater.”
Mochten de documentairemakers overal bij zijn?
“We hebben vooraf geen kaders afgesproken. Ze wilden bijvoorbeeld ook bij mij thuis filmen als de kleinkinderen er waren. Hartstikke leuk. Ik heb er zeven, in de leeftijd van een tot vijftien. Het werd een beetje een vrolijke bende, want ze bleven onverwachts allemaal logeren en hadden geen pyjama’s bij zich. ‘Pak maar een T-shirt van oma uit de kast.’ Ik hou van die chaos en ik ben echt een familiemens. Ik vind dat heerlijk. Als de camera je een jaar volgt, komen natuurlijk ook andere stemmingen voorbij. Niet alleen door coronaperikelen, maar ook door de operatie van mijn man Hans.”
Wat was er met hem aan de hand?
“Hij is diabetespatiënt en op Oudjaarsdag moest zijn linkerbeen worden geamputeerd. De camera is ’s avonds mee geweest toen ik hem in het ziekenhuis opzocht. Ik zat daar dus op Oudjaarsavond met een glaasje wijn aan zijn bed. Dat ziet er op beeld vast een beetje droevig uit. Ach, ik vind het niet erg dat mensen nu ook een andere kant van mij kunnen zien. Ik ben altijd bezig met het opvrolijken van anderen. Dat doe ik natuurlijk al veertig jaar met mijn zelfgeschreven liedjes en sketches. Maar het is goed dat mijn publiek kan zien dat het bij mij ook niet altijd halleluja is.”
Hoeveel impact had die amputatie op jou?
“Ik ben sowieso geen mens van hevige huilbuien of dat soort gedoe hoor. Mijn man is al decennialang suikerpatiënt en had dertig jaar geleden zijn eerste hartinfarct. Er heeft al regelmatig midden in de nacht een ambulance voor onze deur gestaan. We wisten al een half jaar dat zijn been eraf moest. Het is dus een langer proces geweest, dat scheelt wel. In mijn theatershow maak ik er nu ook grappen over. We houden allebei de humor erin om de boel te relativeren. Dat neemt niet weg dat je op sommige momenten ook stevig baalt. Hans was thuis altijd de rots in de branding. Hij kookte en deed alle boodschappen. Dat lukt nu niet meer, dus er komt meer op mijn schouders terecht. Maar het gaat goed met hem hoor; hij revalideert en krijgt een kunstbeen.”
Jullie zijn inmiddels 43 jaar samen. Waarom passen jullie zo goed bij elkaar?
“Ik ben heel druk en chaotisch. Hans is altijd het rustpunt en organiseerde en regelde thuis altijd alles. Ik hoefde me daar nooit druk te maken. Daarnaast gunde hij me altijd enorm mijn vrijheid. Hij heeft altijd een rotsvast vertrouwen in mij gehad en genoot nog meer van mijn succes dan ikzelf. Hij kon soms ongelooflijk enthousiast over een idee of een optreden zijn terwijl ik altijd heel nuchter ben: ‘Wacht maar even af. Niet te vroeg juichen.’ We houden elkaar goed in balans. Maar zelfs in de beste huwelijken is er wel eens wat. Ik heb ook wel eens geroepen: ‘Ik ga een weekje naar mijn moeder!’ Maar ik haat echtscheidingen. Negen van de tien keer zijn ze ook niet nodig. Het beste cadeau wat je aan je kinderen kunt geven, is laten zien dat je in een huwelijk altijd weer het midden kunt bewaren.”
Je had het plan om met pensioen te gaan. Hoe ziet de toekomst er nu uit?
“Reizen met mijn man zal nu moeilijk gaan, hoewel we daarin vast een weg vinden als hij straks met zijn kunstbeen kan lopen. Maar hij is inmiddels ook alweer 78. Hij houdt erg van lezen en kijkt graag films en voetbal. Hij kan zich wat dat betreft uitstekend vermaken. Ik zorg voor de reuring: ik hou kantoor aan huis en door mij zijn er altijd mensen over de vloer. En dan hebben we ook nog onze kinderen en kleinkinderen. Hans heeft genoeg om van te genieten. En ik ook. Alleen kan ik niet te lang stilzitten, dus als we samen kunnen genieten van onze familie en ik kan daarnaast de komende jaren nog lekker doorgaan met mijn theatershows… Zolang die balans voor mij klopt, ben ik een gelukkig mens.”
De documentaire De Vele Gezichten van Tineke Schouten is 24 september om 22:25 uur te zien op NPO1.
