De eerste berichten over The OA waren zeer veelbelovend, maar nadat we de hele serie hebben uitgekeken rest de conclusie: we hadden meer verwacht van de Netflix-serie.
The OA kwam vrijdag als een soort van verrassing op Netflix terecht. Bijna zonder aankondiging werd de hele serie online gezet. En de eerste berichten op het wereldwijde internet waren juichend: 'De nieuwe Twin Peaks', 'deze serie blaast je van je sokken', 'geweldig mooi en krachtig'. Wij gingen vol verwachting zitten en keken de 8 afleveringen in 1 keer uit om een tikje teleurgesteld achter te blijven.
Prairie
Nog even een samenvatting van waar de serie over gaat: De blinde Prairie Johnson is 7 jaar vermist geweest wanneer ze plots opduikt en weer kan zien. Haar adoptieve ouders zijn blij, maar begrijpen niet dat Prairie zich ineens The OA noemt, verontrustende littekens op haar rug heeft en niet wil vertellen waar ze al die tijd is geweest. Dat doet ze alleen aan een groepje van vijf misfits met wie ze iedere avond samenkomt in een verlaten huis.
Bijna dood
Prairie vertelt haar nieuwe vrienden dat ze al die tijd met nog een paar mensen gevangen is gehouden door een gestoorde wetenschapper die onderzoek doet naar bijna dood ervaringen. Nu moet ze alleen nog haar gevangen vrienden zien vrij te krijgen.
Lachwekkend
Het levensverhaal dat Prarie/The OA deelt, is bij vlagen fascinerend en spannend, sommige scènes en acteerprestaties zijn uit de kunst en dan is het lekker bingewachten geblazen. The OA had waarschijnlijk een hele goeie serie kunnen zijn. Maar de makers waren te ambitieus en wilden de serie net iets te mysterieus en raar maken. Het resultaat is dat een stel vreemde plottwisten in het scenario de boel danig verpesten. De manier waarop Prairie en haar medegijzelaars proberen te ontsnappen, is zelfs lachwekkend.
Het einde
En dan hebben we het nog niet eens over het einde van de Netflix-reeks. Een einde dat totaal uit de lucht komt vallen en je vertwijfeld achterlaat. En dat is doodzonde.
