Henk Reinink was een man met hart voor zijn baan als rijinstructeur. Hij verongelukte op 66-jarig leeftijd. Op Allerzielen herdenkt zijn weduwe Carla (63) hem in Voor wie steek jij een kaarsje op? Ze vertelt haar verhaal.
“Zijn jas hangt nog aan de kapstok, zijn schoenen staan nog in de gang. Het is alsof Henk elk moment binnen kan komen. Ik praat ook nog steeds in meervoud, over ‘wij’. Alsof ik het over Henk en mezelf heb, ook al ben ik alleen."
Groningen
"Soms droom ik dat hij er weer is en dan voel ik me gelukkig. Als ik wakker word, is de realiteit heel hard. Nooit meer zijn lach, nooit meer samen fietsen of genieten van de zon op het terras. Nooit meer zijn nuchtere opmerkingen, want ook al woonden we in Amersfoort, hij was en bleef een Groninger. Niet op de voorgrond, maar heel sociaal. Ik mis hem zo.”
Rijinstructeur
“Het was regenachtig, die dinsdag 1 mei, afgelopen voorjaar. Henk beloofde vroeg thuis te zou zijn, wat ik fijn vond. Hij maakte geregeld dagen van tien uur en dan was hij pas om een uur of acht weer terug. Nu konden we samen eten. Hij was 66, maar nog niet van plan om met pensioen te gaan. Hij was dol op zijn werk. Vroeger werkte hij in de financiële wereld, maar toen hij zijn baan verloor en een advertentie voor rijinstructeur zag, besloot hij zich om te scholen. Eerst werkte hij bij een grote rijschool en later voor zichzelf. In het begin was het moeilijk, maar toen het eenmaal begon te lopen, kletste het zichzelf rond. Ik snap dat wel. Hij heeft mij ook leren rijden toen ik al ver in de veertig was. Hij was heel rustig, vrolijk en ontspannen. Hij had het talent om mensen op hun gemak te laten voelen."
Tot vanmiddag
"Het laatste wat hij tegen me zei was: ‘Tot vanmiddag!’ Hij gaf me een kus en was weg. Door het slechte weer was ik thuis toen om een uur of één de bel ging. Ik geloof dat ik heel hard ‘Neeee!’ heb geroepen toen de twee agenten in de hal vertelden dat Henk een ongeluk had gehad en was overleden. Dat kón toch niet. Het is bizar hoe je leven dat zo fijn en goed is, opeens zo totaal anders kan worden. Ik sloeg aan het regelen, belde de kinderen, maar vanbinnen was ik kapot.”
Trein
“Ik zag er enorm tegenop om Henk te moeten identificeren, maar gek genoeg was het een troost. Hij zag er heel ontspannen uit. Alsof hij niets heeft gemerkt van hoe de trein zijn auto raakte. Wat er precies is gebeurd, onderzoekt de politie nog. De auto is stil komen te staan op een spoorwegovergang. Zijn leerling verliet de auto, maar Henk bleef zitten. Misschien heeft hij geprobeerd de auto weer aan de praat te krijgen, waardoor hij die trein niet zag aankomen. Ik hoop het maar. Ik hoop, ik denk, dat hij er niets van heeft gemerkt. Dat vind ik ondanks de verschrikking van dit ongeluk, een geruststellende gedachte."
46 jaar samen
"Ik denk liever niet te veel aan dit soort nare dingen, maar koester de fijne herinneringen. Zoals aan onze vakanties op Bali. In maart waren we er voor het laatst. Ik ben zó blij dat we die reis nog hebben gemaakt. We fietsten samen heel veel. Laatst had ik opeens de map met fietsroutes in mijn handen. Het verdriet kwam in volle hevigheid terug, maar op zulke momenten probeer ik ook te denken aan de mooie dingen. Er zijn dagen dat ik mezelf laat gaan en hard huil, maar ik hou dat nooit zolang vol. Ik knap er ook niet van op. We zijn 46 jaar samen geweest, waarvan bijna 42 jaar getrouwd. Er is zoveel om op te teren. Henks portret staat in de keuken. Ik werp hem geregeld een kushandje toe. ‘Dag lieverd’, zeg ik dan. ‘Ik red het wel.’”
Voor wie steek jij een kaarsje op? | vrijdag | NPO 2 |KRO-NCRV | 18.50
