Tekst: Dominique Hofman
De deelnemers willen allemaal hun grenzen verleggen tijdens de reis. Hoe uit zich dat?
“Dat zit in grote en kleine dingen. We hebben bijvoorbeeld een paar nachten gelogeerd op een soort paardenmanege. Sommigen waren eerst bang voor de dieren, maar gaandeweg zie je dat ze zich steeds meer vertrouwd voelen. In Marokko hebben we met ezels een prachtige tocht gemaakt door het Atlasgebergte, op weg naar een bergdorpje. Sommigen konden niet meer te voet verder, dus zijn ze op een ezel verdergegaan. De eindbestemming bereiken was echt een overwinning voor hen. Op zo’n moment sta ik vol bewondering te kijken.”
Waarom is Down the road het kijken waard?
“Het programma gaat meer over vriendschap dan over mensen met het syndroom van Down. Het is ongelofelijk mooi om te zien hoe zes mensen, met elk hun eigen karakter, goede vrienden worden. Ze houden elkaar een spiegel voor en helpen elkaar. Een van de mooiste momenten vind ik als we hen even alleen laten wonen. De een staat dan te juichen, de ander vindt het in eerste instantie vreselijk. Maar uiteindelijk sterkt het de vriendschap, omdat ze dan goed met elkaar leren omgaan.”
Hoe bevalt de rol van reisleider?
“Na de reis ben ik gesloopt, maar tegelijkertijd voel ik me ook opgeladen door alle ervaringen. Het zijn zulke warme en pure mensen, daar houd ik van. Ze hebben me geleerd om meer te genieten van het leven. Ik krijg vaak een pluim op mijn hoed gestoken voor hoe ik met hen omga. Dat waardeer ik, maar eigenlijk is die pluim vooral voor hun ouders en begeleiders. Zij hebben ervoor gezorgd dat deze zes mensen zo mooi in het leven staan.”
Down the road | NPO 3 | 21.15 uur
