Recensie,
Daar stond het dan: ‘Nieuwe Dexter voegt niets toe, eigenlijk mag hij wel met pensioen.’ En ik was al zo verdrietig dat mijn favoriete serie jaren geleden zo teleurstellend eindigde. De nieuwe reboot met de toepasselijke titel New Blood was dus niet de moeite waard. Gek toch dat een recensie je zo kan leiden – of beter misschien: misleiden. De eerste drie afleveringen deed ik geen enkele moeite om af te stemmen op de serie en vaarde ik blind op de recensie van Ab Zagt.
Totdat ik toevallig aan het zappen was en bij de VPRO op NPO 3 terechtkwam: Dexter time.
Voor wie de serie niet kent: het gaat over een seriemoordenaar die op zijn beurt weer seriemoordenaars afslacht. Een topserie. En wat bleek, na een minuut had Dexter mij gelijk weer bij de strot te pakken. Geen ontkomen meer aan, alsof ik zelf op zijn slachttafel lag en hij mij met een vlijmscherp mes vroeg waarom ik meer in ene Ab Zagt geloofde dan in hem. En Dexter heeft gelijk, hoe dom kan ik zijn.
Alles klopt. Het is goed gespeeld, slim geschreven en honderdmaal beter dan de gemiddelde serie op Netflix. Mijn nachtelijke uren voor de tv zijn inmiddels bekend maar Dexter: New Blood heb ik in twee dagen geheel uitgekeken op NLZiet. De grote vraag van de recensent was of Dexter: New Blood iets toevoegt aan de eerdere seizoenen. Zijn antwoord is nauwelijks, mijn antwoord is alles. Hartverscheurende confrontaties tussen goed en slecht, waar goed niet altijd goed is en visa versa. Het stelt ons de vraag hoever je zou gaan om onrecht recht te zetten. En dat moet ik nu ook doen. Dus lieve lezer, deze serie is bloedmooi en bloedspannend.
Dexter hangt in mijn gedachten nog steeds boven mij. “Kom op, Carlo. Dat kan beter: de twijfelaar moeten kijken.” Ik roep nog snel: “Die recensent moet met pensioen, niet jij Dexter.” Maar dat is flauw en zo’n opmerking zet alleen maar kwaad bloed. Het is te laat. In negen stukken lig ik op de tafel. Ik ben kapot en gebroken, net als toen ik alle afleveringen had gezien. Wat een serie(moordenaar)!
