Pownews bestaat niet meer. En dat is niet erg. Vier jaar lang waren Dominique Weesie en Rutger Castricum de gezichten van de rubriek die iedere avond om kwart voor elf te zien was.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik aanvankelijk fan was van de nieuwe en brutale aanpak van, met name, Rutger. De manier waarop hij politici in Den Haag durfde aan te spreken was nieuw en heeft ervoor gezorgd dat Kamerleden beter nadenken hoe ze hun boodschap moeten verkondigen.
Het was pijnlijk én vermakelijk om te zien hoe talloze hoogwaardigheidsbekleders zich geen raad wisten met de zuigende vragen waarmee ze werden geconfronteerd. Maar wanneer iets te lang duurt, gaat het vervelen. Zo was het ook bij Rutger en zijn collega’s. Hun stijl werd een doorzichtig en puberaal trucje. Ze provoceerden vooral om te provoceren.
Vorige week wilden ze bijvoorbeeld scoren met een ‘verhaal’ over Onno Hoes, burgemeester van Maastricht. Het was weer pijnlijke tv. Maar dit keer vooral vanwege de makers van het programma. Castricum en Weesie speelden de moraalridders terwijl ze het stiekem gemaakte filmpje aankondigden waarin dingen werden gezegd die zeer privé waren en niet op televisie vertoond hoefden worden. Ze leken er nog trots op ook.
Toevallig kreeg Rutger eerder die week in Een Vandaag de vraag voorgelegd wat-ie nou eigenlijk zelf verdiende door met belastinggeld mensen op deze manier in de maling te nemen. Hij weigerde antwoord te geven. Daarmee werd duidelijk dat-ie zelf veranderd was in een van die types die hij ooit wilde aanpakken: iemand die met publiek geld foute dingen doet. Sneu.
