Anita Witzier over Anita Wordt Opgenomen

Door: Bea Kastrop

In de vorige series van Anita wordt ­opgenomen was je intern in psychiatrische inrichtingen en verslavingsklinieken. Waar ga je deze keer naartoe?

“We doorlopen nu de algemene zorg van de wieg tot het graf. Te beginnen met neonatologie en we eindigen met geriatrie. In aflevering twee zijn we in het Kinderhartcentrum van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht, aflevering drie gaat over obesitas, in vier zijn we in het Alexander Monro Ziekenhuis voor borstkankerzorg, in vijf staan longziekten centraal en we eindigen dus met geriatrie in het Albert ­Schweitzer ziekenhuis. Het grote verschil met vorige series is dat we de zorg dit keer meer belichten vanuit de zorgverleners. Zij hebben mij opgenomen in hun teams en we mogen overal bij zijn. Ik spreek met artsen, verpleegkundigen, patiënten en met de mensen eromheen. Een ander verschil is dat elke aflevering een afgerond geheel vormt waarin we een aantal ­casussen volgen. De nadruk ligt op: wat doet de zorg in Nederland? Wie zijn  onze zorgverleners? Wat drijft hen? Wat zijn hun mogelijkheden, hun dilemma’s en waar lopen ze tegenaan?”

Bij aflevering één kan ik me wel een paar stevige dilemma’s voorstellen…

“Bij neonatologie loop je tegen enorme ethische dilemma’s aan. Het gaat soms over kindjes die geboren worden na een zwangerschap van 24 weken; hetzelfde aantal weken als waarbij abortus nog mogelijk is… Wat zijn de perspectieven van die kindjes? Over dat soort zaken hebben we gesprekken gevoerd, met artsen, verplegend personeel en ouders. In aflevering twee volgen we de ouders van een kind met een zeer ernstige hartafwijking. Dat kindje moest meteen geopereerd worden omdat het bij uitstel te veel zou verzwakken om de operatie nog aan te kunnen. Je probeert het risico in te schatten, maar je weet niets zeker. Voor zulke ingewikkelde keuzes komen ouders en artsen te staan. En wat als het niet goed gaat? Dat hebben we ook meegemaakt. Artsen hebben heel open verteld wat dat met hén deed. Echt heel bijzonder.”

Ben je anders naar de medische zorg gaan kijken?

“Wat me verraste is de enorme diversiteit. Het is een heel dynamische, super interessante wereld. Echt fan-tas-tisch! Dat teamwork, de gedrevenheid en het enthousiasme van die mensen en de voldoening die ze uit hun werk halen. Natuurlijk lopen ze tegen de bureaucratie aan en tegen al die rotregels en protocollen en noem maar op. Maar het is echt werken met hart en ziel en dat is zo mooi om te zien. Je komt ook altijd aan je 10.000 stappen per dag! Ik heb mijn ogen uitgekeken bij operaties. We waren bij een maagverkleining. Die techniek! Er worden een paar gaten in een buik geboord, dan gaan er allerlei grijparmen en kijkdingen in. De chirurg kijkt op een scherm recht
in die buik en ik mag meekijken. De kijkers dus ook. Dan klappen ze hup die lever even om… Ongelofelijk!”

Heb je meer vertrouwen in de medische zorg gekregen?

“Laat ik voorop stellen dat je beter naast het bed kunt staan dan erin liggen. Meer vertrouwen… Ja, omdat ik heb gezien met hoeveel precisie en compassie die mensen hun werk doen en hoe streng die protocollen zijn. En nee, omdat het toch gewoon mensen zijn en mensen maken nu eenmaal fouten.”

Je begon ooit bij de KRO met de presentatie van spelletjes. Als ik naar de laatste jaren kijk zie ik onder andere: Blootgewoon, Recht uit het hart, Liefde voor later, Anita wordt opgenomen, Voor wie steek jij een kaarsje op?, Dokters vs internet, Depressiegala…

“Hahahaha! Ik wacht nog steeds op mijn artsenbul!”

Veel ziekte en dood…

“Je kan ook zeggen: het is allemaal leven! KRO-NCRV maakt een duidelijke keuze voor maatschappelijk verankerde onderwerpen. Daar heeft het ook mee te maken. Maar het hoeft niet allemaal zwaar te zijn en dat is het ook niet. Dokters vs internet is een panelkwis, Memories is niet altijd zwaar en ik ga nu De reünie doen… Het is wél allemaal human interest of een combinatie van informatief en human interest. Het mooie is dat mensen aan het woord laten en dingen laten zien vaak meer begrip kweekt voor zaken waar nog best wat onwetendheid over is. Ik hou van een mix van lichte en zwaardere programma’s. Als het moet zou ik nog best een keer een showtrap willen afkomen. Maar de meeste voldoening haal ik uit een programma als Anita wordt opgenomen.”

Jij wordt alom geprezen om de manier waarop je iets van lichtheid weet te brengen in zware gesprekken. Heb je een idee waar die kwaliteit vandaan komt?

“Ik zeg weleens dat het komt omdat ik van nature niet heel erg empathisch ben. Maar of dat klopt? Ik ben van nature niet sentimenteel en dat behoedt mij voor een overmaat aan klefheid. Ik ben ook niet nieuwsgierig in de zin van ‘nosy’, maar wel belangstellend. Ik denk dat het een combinatie van die dingen is. Als dingen heel zwaar zijn is het voor jezelf prettig om er wat lucht in te brengen, maar voor de ander is het vaak nog veel prettiger. Ik heb wat dat betreft het karakter van mijn vader.”

Je vader was begrafenisondernemer, toch?

“Ja. En er gebeurden weleens gekke dingen. Het leven is een lach en een traan en daar voel ik mij heel erg goed bij. Het is ook heel prettig om mensen een lach te ontlokken als de situatie zich ervoor leent.”

Je bent ambassadeur van het Reumafonds en van de Stichting Hulphond Nederland, bestuursvoorzitter van Monuta Helpt, Je zwom de Singel-Swim voor Spieren voor Spieren. Zit je toch wel weer in een bepaalde categorie…

“Hahaha… Ja, ik zit nog steeds in de ontkenningsfase. Weet je wat het is? Televisie en de programma’s die ik doe brengen mij heel erg veel. Wie was ik geweest en waar had ik gestaan zonder dat? Als ik alleen quizjes en grote showprogramma’s had gedaan, wie was ik dan geweest? Door mijn werk hou ik voeling met de maatschappij en met wat mensen bezighoudt. En ik heb van huis uit meegekregen dat iedereen zijn steentje bijdraagt. Ik kan met een collectebus langs de deuren gaan, maar dat heeft minder impact dan wanneer ik vanuit mijn bekendheid iets kan doen. Daarom doe ik het op mijn manier.”

Anita wordt opgenomen, wekelijks vanaf maandag 15 mei • 22.10 uur, NPO 1