In CSI is Nick Stokes een charmante rechercheur die het beste met iedereen voorheeft. Ook vertolker George Eads (44) heeft zo zijn charmes, maar niet al zijn (ex-)collega’s komen er tijdens dit exclusieve interview in L.A. even goed vanaf. ‘Moest Justin Bieber dan echt ónze serie kiezen om te leren acteren?’
De leukste kijktips
Grace
Eredivisie: Ajax - PSV
„Weet je…", zo begint hij het interview, "eigenlijk heb ik een gruwelijke hekel aan publiciteit. Het is dat ik van de producenten hier moet zijn, maar het liefst doe ik helemaal geen interviews.”
Oh. Hoezo dan?
„Ik ben door internet heel voorzichtig geworden. Dit soort gesprekken zijn supergezellig, maar als het interview wordt gepubliceerd, beginnen de problemen. Tegenwoordig heeft iedereen online een mening over je, en vaak is die niet al te positief: men vindt mijn hoofd te vierkant, of mijn lippen te dun, of ik verander te vaak van kapsel. Natuurlijk probeer je dat soort onzin te negeren, maar dat is vandaag de dag bijna onmogelijk... Er wordt zo veel onjuiste informatie verspreid via Twitter en Facebook, en alles wordt klakkeloos overgenomen. Daar is moeilijk om mee om te gaan.”
Waar heb je wat betreft CSI de meeste moeite mee?
„Het ergste is om mensen te verliezen. Ik ben met heel veel collega’s goed bevriend geraakt. Op een gegeven moment werden ze uit de serie geschreven en verdwenen ze ook uit m’n leven. Dat dreigt nu ook te gebeuren met Marg Helgenberger (Catherine). Zij stapt misschien uit de serie. Ik heb haar laatst gesmeekt of ze alsjeblieft wil blijven, al is het maar voor een paar afleveringen. Haar zien acteren is zoiets bijzonders. Mocht Marg weggaan, dan ben ik de laatste oudgediende: Jorja Fox (Sara) speelt steeds minder vaak mee en ook Paul Guilfoyle (Jim Brass) zit in minder afleveringen. Dat is jammer.”
Enig idee wie hen zou moeten vervangen?
„Dat maakt voor mij niet zoveel uit. Ik vergelijk onze cast met een profvoetbalteam. Alles draait om goed teamwork, want alleen samen kun je scoren. Als er een speler afvalt, kan hij door een willekeurig persoon vervangen worden, mits diegene dezelfde drive en teamspirit heeft. Al ben ik wel een voorstander van diversiteit. Ik zou weleens een latina willen zien of een tweetalig personage. Zelf ben ik Grieks, dus zorg ik ook al voor een kleurtje… haha.”
Je hebt het over drive; wat houdt jou na elf seizoenen gedreven?
„Ik ben hier al vanaf dag één. CSI is een beetje mijn kindje en niemand laat zijn kind in de steek. Ik geloof oprecht dat een goed gemaakte aflevering van CSI in niets onderdoet voor een speelfilm. Soms maken we afleveringen waarvan ik kippenvel krijg: alles klopt dan gewoon. Ik ben enorm trots dat ik deel uitmaak van een serie die na al die jaren nog steeds beter wordt. We zijn enorm goed in serieus drama, onze kracht is realisme. CSI is niet de plek voor nep-dinosaurussen of plastic haaien.”
Toch is CSI niet vies van stunts; zo kwam dit seizoen Justin Bieber langs…
„Klopt, daar was ik niet echt een voorstander van, al was ’t maar omdat hij nog nooit geacteerd had… Moet je dan echt ónze serie kiezen om het eens te proberen? De hoop was dat zijn gastrol extra hoge kijkcijfers zou opleveren. Maar we scoorden net zo goed als anders. Dat bewijst voor mij dat de kracht van de serie toch de band is tussen de kijkers en de personages. Na al die tijd zijn ze oude bekenden geworden; die kijkers iedere week vrijwillig opzoeken.”
Over personages gesproken: Nick heeft het dit seizoen niet makkelijk en moet zelfs naar een psycholoog om een trauma te verwerken. Vond je dat lastig te spelen?
„Dat viel toevallig samen met een periode in mijn leven dat ik het niet meer zo zag zitten. Ik was ontevreden over mezelf en mijn carrière en die onvrede kwam er op zelfdestructieve manieren uit. Ik verslonsde, dronk te veel en begon te roken. Ik had grote moeite mezelf te motiveren, zelfs voor CSI. Ik zag ertegen op om voor de zoveelste keer naar die verhoorkamer te moeten.”
Hoe kwam je daaroverheen?
„Door mijn leefwijze te beteren. Ik ben gezonder gaan eten, ik sport weer en heb al maanden geen sigaret aangeraakt. Daarvoor heb ik erg veel gehad aan mijn collega Laurence Fishburne (Raymond Langston). Hij voelde haarfijn aan dat het niet lekker met me ging en heeft me geleerd geduld op te brengen. Daar draait het allemaal om: leren de frustraties van lange draaidagen te tolereren. Ook heb ik eindelijk de tijd genomen om een privéleven buiten de set op te bouwen. Dat geeft frisse energie om weer aan het werk te gaan.”
Hoe ben je tot die inzichten gekomen?
„Dankzij een rugoperatie twee jaar geleden. Ik bleek door een oude sportblessure al tien jaar rond te lopen met een verbrijzelde ruggenwervel. In feite had ik een gebroken rug. De operatie was zo zwaar dat ik een week lang niet kon lopen en incontinent raakte. Dat was het begin van een lange revalidatieperiode, een proces dat me vooral veel nederigheid heeft bijgebracht. Ik ben nu tevreden met wie ik ben en wat ik doe op tv. Als het even kan, blijf ik bij CSI tot het einde, hoe lang dat ook mag duren.”
